Emotions

Lieve Dagda,

Vrijdag avond keek ik de film Vivo.
Het ging over een aapje dat zijn baasje onverwachts verloor voor het baasje kon zeggen 'ik houd van je.'
Daarna ging het aapje mee met een meisje dat lekker haar zelf was en bleef, maar nooit 'ik houd van je' tegen haar overleden vader kon zeggen...
Het raakte mij op meerdere vlakken, het kwam dichtbij en heb de gehele film tranen met tuiten lopen huilen.

Tegen twee crushes (vroeger) heb ik nooit 'ik houd van je' durven zeggen, omdat de eerste crush mij af gewezen heeft en omdat ik dingen heb verpest bij de tweede. Daar baal ik van, zeker nu ze beide in een gelukkige relatie zitten. Althans daar ga ik van uit.
Ondanks dat ik nu voor mezelf ga en mezelf op een zet en dus dingen alleen heb gedaan en meer alleen ga doen, baal ik wel.
Na het zien van de serie Akeward, heb ik ergens nog hoop dat als een van de eerdere crushes echt mijn 'soulmate' is het dus wel goed komt en ze vanzelf weer op mijn pad komen. Alleen ben ik bang dat het niet gebeurd en dat ik relaties, ook met vrienden, blijf verpesten.. Omdat ik dus niet weet wat ik in die relaties precies wil ofzo..

De andere momenten dat ik huilde is omdat ik toch nog niet helemaal heb verwerkt dat ik mijn vader nooit meer zal spreken. Daarvoor zal ik dus nooit meer 'ik houd van je' tegen hem kunnen zeggen.
Ondanks dat hij mij en mijn zusje in de steek heeft gelaten, geen contact meer wilt en daarvoor minachtend over mij sprak.. Blijft het toch mijn vader en mis ik hem soms als ik denk over de toekomst.
Gelukkig is de vriend van mijn moeder een top vent en heeft hij meer gedaan dan mijn vader de laatste 10 - 12 jaar, maar het voelt gewoon niet zo.
Na het verhaal te hebben gedeeld met mijn PT-er (personal trainer), vertelde hij mij dat die klik met die vriend er nooit volledig zou komen. Hij zal nooit mijn vader zijn/ worden, maar dat houdt niet in dat ik de band die ik met hem kan versterken/ opbouwen moet tegenhouden. Puur omdat hij mijn vader niet is en het anders voelt.
Ook dat maakte mij weer emotioneel en zorgde ervoor dat ik het liefst voluit wilde huilen. Echter, ik hield mij groot, omdat ik niet wil dat hij of iemand in de sportschool denkt dat ik emotioneel onstabiel ben... Omdat ik dus al 3x eerder heb gehuild vanwege pijn of paniek..

Misschien moet ik maar weer therapie nemen of meer met mensen erover praten.
Leren het een plek te geven en los te laten, zodat ik me kan focussen op nieuwe dingen en de toekomst. Waarin ik relaties misschien niet verpest en ook meer voor mezelf kan opkomen en meer alleen dingen kan doen. Gewoon omdat alleen dingen doen dan goed voelt ipv onzeker en eenzaam.