Hou vast hoor

Een writersblock, of veel meer dan dat. De start van het college jaar 2019-2020 was natuurlijk een pittige drempel. Maanden lang al school hebben gehad, een zomer doorleren, twee weekjes vakantie, en door.
Voor de zomer begon liep het studentenleven dan wel bijna verkeerd af voor mij. Ik was er suïcidaal. Ik kan wel stellen, zoiets blijft lang impact op je hebben, lang na dat je je niet meer zo voelt. Het overlijden van mijn opa, nog geen tijd gehad om te rouwen. Het bevangt mij wel eens, het verdriet, geen geheim.

Al even draait de wereld door, op m'n hoofd gevallen, volledig uit de running. Het volledige toekomstperspectief wat ik had gecreëerd, na het niet meer willen leven, een toekomst hebben, in één klap voorbij. In je 'jonge' jaren weet je wat je wil, okay skip dat, ik ben niet gaan doen wat ik wilde. Nu maakte ik enigszins plannen, maar nee, zo werkt het niet.

Goed, huidige status: studievertraging, gaten in mijn college rooster dus halve periodes college, halve periodes leeg(te). Dat.

Ik heb niets losgelaten over wat er is gebeurd, want oh, er is veel gebeurd. Ik moet weg uit het huis, niet in moeten, maar, het moet, nodig, het is nodig. Het is een kwestie van tijd. Wat ooit mijn vrienden waren waar ik mee samen ben gaan wonen zijn nu 2 onder de gordel gevatte meisjes. Ze weten half niet wat ze gedaan hebben.
De schuld geven van mijn huidige toestand kan ik ze natuurlijk niet, maar doe het wel. Van zo ver gekomen, voor de zomer was het bijna te laat, en nu hebben ze dit gedaan. Spelen met levens.

Ik weet, ik mag niet zo'n slachtoffer zijn, maar ik ben kwaad. Ik werk kei hard voor hoe en wat ik ben deze dagen, en het vertrouwen wat ik ze gaf als vrienden heeft mij alles gekost. Ik ben kwaad.

Ik deal ermee, of niet. Eigenlijk niet, ik ben totaal geluks gevoel verloren laatste weken. Ik denk, zolang je blijft zeggen dat je weer opnieuw depressief wordt kan het niet gebeuren, want je wordt niet depressief zolang je present blijft, mentaal. Omgedraaide omgekeerde psychologie?