Fundamenteel jezelf in de weg zitten

Wat nou, als dat wat je het allerliefst in de wereld wil, waarvan als je er aan denkt je ernaar verlangt, het een gevoel oproept dat wel de lucht in de hemel zou moeten zijn, het zuurstokken suikerspinnenland van kinderen. En wat zou, als dit niet binnen je bereik ligt, gewoon omdat je leven er op dit moment niet naar staat. Het heeft niets met ervoor werken, moeite doen, te maken. Het kan nu gewoon niet.
Dus, je hebt nu je focus op dingen die je #2 erg leuk vindt. Maar dan, in een basaal gesprek wordt die deur geopend en besef je dat waar je nu bent met jezelf niet is waar je wil zijn.

Een gesprek met een naaste over je fundamentele waarden start. Hoe je erachter komt dat je geen geluk kent, geluk hebben, alsin positief toeval. Je ziet alles als iets dat je verdiend hebt, alles wat gebeurd is omdat je het verdiend hebt.
Een beetje de toeval bestaat versus toeval bestaat niet. Of eigenlijk meer, dingen kunnen je toebehoren door factoren buiten jou om, of door je eigen toedoen.
Ik geloof, dat alles wat je toekomt, is er omdat je ervoor gewerkt hebt. Het komt nu en niet 2 jaar geleden omdat je toen nog niet zo ver was.
Je verschillende meningen over fundamentele waarden zetten je aan het denken. Niet hoe jou waarde incorrect is, maar hoe het anders kan zijn.

Hoe, wanneer je je visie is dat alles wat je hebt, je verdiend hebt, of je bent naar waarde geschat en mag het verdienen, best duister is, omdat het een eenzaam pad is. Je bent niet van iemand afhankelijk en je hebt met niemand anders te maken omdat alles wat je hebt komt enkel en alleen door jezelf.

Je komt en gaat alleen op deze planeet en bij een ander in schuld staan past daar niet tussen en zeker niet buiten. Op deze manier, verplicht je jezelf misschien wel het gevoel te hebben dat alles wat je hebt je direct moet 'afbetalen' zonder dat het voelt als moeten, maar gewoon omdat het zo is. Is dit waar 'pleasers' uit ontstaan? Of is dit de grondlegging van mensen die ongeacht de sociale factoren, ongeacht de hoeveelheid mensen op zich heen, zich zo eenzaam voelen dat ze niet dood hoeven te gaan om alleen te zijn?

Dit is, hoe het meningsverschil van toeval of geen toeval leidde tot de vraag of ik ooit zal stoppen met mij eenzaam voelen.

Ik voel niet perse geluk over goede dingen, ik voel geen blijdschap over prestaties, het is er, omdat je ervoor hebt gewerkt. Dus weer door.
Perfectionistisch? Of allergisch voor het geluksgevoel?
Is je gelukkig voelen dan zo gevaarlijk voor je gezondheid? Ik denk, dat ik van binnen het stadium van geluk ontwijk, want dat is het laatste stadium toch?

In de ideologie van je levensloop, eindig je gelukkig en voldaan, gaat je ziel door.
Met gelukkig zijn bereik je niets, dacht ik even. Onzin, maar met tevreden zijn met wat je hebt bereik je inderdaad niet. Ik moet het dan weer doortrekken naar geluk.

Ik ben het obstakel van mijn eigen hindernisrace.