Het is veel

Het was even een storm... ik kan niet zeggen dat het helemaal is overgewaaid maar ik geloof dat ik wel in de na-wind zit.
Voor iemand zoals ik is het niet gemakkelijk om niets te doen. Ik ben actief, energiek, maar ook een denker en een dagdromer. Weinig om handen hebben resulteert in veel energie over houden, niet aan je behoefte van activiteit komen en meer ruimte krijgen om na te denken. Oh en denken is zo gevaarlijk...
Van links naar rechts, van onder naar boven. De storm woei mij alle kanten op tot ik niet meer wist wat waar zat. Emotioneel leek ik wel een multipolaire stoornis te hebben en m'n buien en explosieve reacties gaven mij borderline.
Snap je? Die verdomde hokjes, het denken, daar wordt je in geduwd als mensen je zien veranderen.
Geen zorgen, geen van alle hokjes en labels zijn aan mij toebedeeld. En was het wel zo geweest, ook geen zorgen.

Nu even iets heel 'echts' uit mijn leven.
Ik rij een paard voor een ander. Een paard dat van orgine geen rijpaard was en toen dat toch in het verleden wel is geprobeerd is dat mis gegaan; het karakter is er gewoon niet voor. Niet met haar massa. Voor de kenners; het is een barok fries gebouwde merrie (Wierd x Jelte). Ze is dus vrij massaal, en sterk. Wat is er nu aan de hand?
Zo'n drie maanden heb ik geen les gehad vanwege een reisje, toen mijn instructrice weg, verhuizen, op vakantie, paard een wondje op de rug. Tijd gaat snel.
Nu had ik weer les, maar zij is geen natte tosti en pakt wel aan, zegt waar het op staat en laat je werken. Wat moet gebeuren moet gebeuren.
Ik hoorde eigenlijk dat ik haar te veel hebben laten lopen, zegge, te veel haar eigen ding heb laten doen; dus ze heeft niet gewerkt. Nu wilde ik haar weer aan het werk zetten maar dat ging mis. Dit gebeurde onbewust, want twee weken voor aanvang van mijn les kreeg ik weer problemen met haar. Die zijn er eerder geweest, haar rijden is niet voor niets in het verleden niet gelukt. Ze heeft een bijzonder karakter; niet stout, wel heel eigenzinnig. Werk je niet met haar samen? Dan werkt ze zeker niet met jou. Ze doet het niet voor je, wel met je. Dat is lastig, als je als ruiter 'de baas' moet blijven en grenzen moet aangeven en je dus op die manier soms boven haar moet zetten. Het is wel eens een discussie.
Er komt dus veel gevoel bij kijken. Ik ben een gevoelsruiter, mijn beleven in de wereld is grotendeels gebaseerd op voelen en aanvoelen. Dat werkt dus voor ons, maar soms raak ik het gevoel kwijt...
Ik moest haar aan het werk zetten maar ze wist mij perfect te omzeilen. 'Ze heeft de pet goed de verkeerde kant op staan' aldus mijn instructrice. Een band waar ik hard aan werk, simpelweg door wat meer beengebruik ineens ogenschijnlijk weg.
Gefrustreerd, boos, verdrietig. Niets lukte meer, alsof ze zich tegen mij had gekeerd.

We skippen even een aantal dagen.
Toch, er is een essentiële schakel in het verhaal waardoor alles groter werd.

Ik rij al bijna 5 jaar een hoger opgeleid dressuurpaard, zijne mijn leerpaard. Dit gaat met vallen en opstaan, horten en stoten, ook zij is niet makkelijk. Nu gebeurt er veel laatste tijd en dat beïnvloed mij, blijkbaar ook in mijn rijden. De eigenaar heeft geen blad voor de mond, sterker nog, zegt alles, sociaal ontvankelijk of niet.
'Je bent slecht aan het rijden', 'waar ben je nou mee bezig', ' het lijkt nergens op wat doe je' .

'Als je vandaag niet goed gaat rijden ga je er niet meer op'.
Dit heeft weinig uitleg nodig denk ik.

Een emotioneel weekend zo, maar toen moest ik de training wel gaan oppakken. Het ging niet, ik had zo veel spanning en woede in me. Ze wilde niet met mij mee, en ook niet gek.
Nu ben ik er een aantal dagen tussenuit geweest. Na kunnen denken, spanning kunnen afvloeien. Vanochtend een bosrit gemaakt, no stres. Of toch niet.
Het zit nu niet meer alleen in mij, ook zij heeft het. Ik moet weer de band gaan creëren, er is wat gescheurd en het moet weer helen.
Ze is gevoelig, maar dat maakt haar zo'n super paard.

Onevenwichtig is het wel zo, of zal ik mijn begrip van balans gewoon breder moeten trekken?