Zal het ooit over gaan?

Ik ga momenteel tijden door waarin ik eigenlijk niet goed weet wat ik met mezelf aan moet. Geen woorden die kunnen de vinger kunnen leggen op dat wat er niet klopt, niet kunnen beschrijven wat ik voel. Ik ben niet perse verdrietig of boos. Wel eens, maar zo werken emoties.

Ik woon op kamers, die kamer, dat huis, die omgeving, het is een soort leeuwenhol geworden. Eerder kon mijn kamer wel eens in 'Pandora's Box' veranderen, later werd het 't huis en op het laatst de stad zelf. Ik kan er nu niet meer lang zijn, tenzij ik er kom met een reden of ik echte afleiding heb.
Ik dacht, misschien zou het wel wegtrekken, het is zo vakantie, ik ga naar het huis van mijn ouders, weg van die omgeving en de mensen maar het achtervolgt me. Het zit in m'n achterhoofd, er zijn dingen die nog gedaan moeten worden. Ik ben mijn fietssleutel kwijt, zo lang ik die kwijt ben blijf ik waarschijnlijk stressen.

Mijn gevoel zegt dat ik moet verhuizen, maar ergens anders zal het probleem hetzelfde zijn, ik ben daar gewoon eenzaam.
Ik ben nu al even weer bij mijn ouders thuis en ik voelde me aanzienlijk beter. Heb iemand ontmoet waar ik misschien wel een klik mee ga krijgen maar goed dat heb ik ook al eerder gezegd en kijk waar ik nu sta. Durf het al bijna niet meer te geloven, maar geen hoop brengt je nergens, als ik mezelf dan toch nog moed in wil spreken.

Maar, nu ineens, m'n gevoel draait zo om en ik weet niet waarom niets specifieks maar ineens voel ik me weer zo klein in de grote wereld. Dat mijn hoofd maar stopt met geluid maken. Tussen alle zinnen door hoor ik alleen nog maar het negatieve. Ik sta met een been in het donker en de balans is niet 50/50.

Wat te doen, er uit stappen of gewoon gaan slapen, stekker er uit. Optie 1 is onmogelijk, optie 2 is een uitdaging en laat deze bui nou niet erg van uitdagingen houden. Ik baal van mezelf, zal het ooit over gaan?