Wat ben ik

Ik heb angstklachten. Ik voel meestal hartkloppingen, een te kort naar zuurstof, de behoefte om diep adem te halen. Ik voel onrust, veel woede, vermoeidheid. Ik slaap met regelmaat, gemiddeld 9 uur per dag. Ik voel mij moe en ’s ochtends niet uitgerust. Ik wil alleen zijn, afstand, geen prikkels. Veelal zijn enkele geluiden al te veel en verlang ik naar stilte. Wanneer het stil is ervaar ik de wereld alsof het oorverdovend luidt is. Ik wil mensen weg houden, afstand, niet aan verwachtingen moeten voldoen. Ik wil voorkomen dat ik een telleurstelling ben. Ik voel de behoefte te benoemen dat ik niet leuk gezelschap ben, dat er beter niet met mij afgesproken kan worden. Als ze dat toch doen geef ik tegen mijn zin toe en zeg ik alsnog af. Ik voel mij alsof er constant geen energie in mijn lichaam is. Ik vind het prima om te zitten de hele dag en niets te doen, te willen. Ik kan uren lang staren en de tijd is zo voorbij. Ik voel weinig. Ik voel mij gedissocieerd van de dag, het leven. Er is een afstand. Ik ben ook gedistantieerd van mijn gevoel. Ik voel, in de verte, maar hier is het nauwelijks te voelen. Ik voel dat er verdriet zit, maar er is geen energie om het verdriet te voelen. Niets doen gaat zo gemakkelijk, de rest trekt alle energie uit mijn lichaam. Ik vind het gemakkelijk en comfortabel, om het leven en de dag aan mij voorbij te laten gaan. ’S Ochtends niet op staan maar in bed blijven liggen met de gordijnen dicht. Horen hoe de dag opstart maar ik nog in bed lig en er niet uit ga. Hoe de wereld zonder mij draait. Ik heb geen zin in dingen, ik kijk nergens naar uit of het is voor korte duur. Ik voel geen sterk piekende emoties bij situaties die ik voorheen wel voelde. Waar ik mij normaliter laat leiden door mijn emoties, goede emoties = doen, voel ik nu geen emotie en dus geen motivatie om iets te doen. Ik zou het normaal erg vinden, afwijken van mijn planning, vaste routine, maar dit raakt nu ook geen snaar. Voorheen was het nooit stil van binnen, altijd een gedachte, een gesprek of scenario, nu is er niets. Het is er stil maar oorverdovend luid. Ik heb weinig eetlust, ik ben constant misselijk, mijn lichaam doet pijn maar tegelijkertijd voel ik mijn lijf niet. Wanneer ik kou voel, voel ik het toch weer niet. Wanneer ik het warm heb kan ik het net zo goed niet voelen. Ik voel mij niet eenzaam want ik wil alleen zijn. Ik heb veel flashbacks, dagdromen. Situaties die gebeuren, waarnaast ik een flashback herleef omdat iets in de situatie mij eraan deed denken. Ik vergeet in een gesprek dat iemand tegen mij praat, ik hoor de persoon niet meer, vergeet dat ik daar ben. Ik weet niet waar ik heen ga maar ik ben even weg. Ik heb veel herinneringen naar mensen die mij pijn deden wat mij alleen maar meer doet distantiëren van mijn omgeving. De dingen die ik zeg zijn ongenuanceerder. In gezelschap voel of uit ik mij chagrijnig. Ik kan dit niet voor mij houden. Ik word kortaf, ik heb ook niets te zeggen. Ik denk niets, ik voel niets. Ik doe wat ik moet doen, en dat steeds minder.