Ik

Schrijven. Schrijven in plaats van vreten, drinken, roken of waar ik dan ook behoefte aan had. Schrijven werd mijn taak had ik bedacht. Het is te lang geleden. Ik heb ook geen idee wat ik neer wil zetten, wat me dwars zit. En waarom schrijf ik dan niet als het super gaat, wanneer ik me goed voel? Waarom houd ik het niet bij. Schrijven is mijn ding, aangezien uitspreken niet vanzelf gaat. Waarom doe ik het dan niet vaker? Ja, soms kort een dagbeschrijving in mijn persoonlijke dagboekje. Of een tekst in mijn 'inspiratieboekje'. Maar echt schrijven? Nee.. Het kost zoveel tijd, denk ik vaak. Het kost ook tijd, maar wel goed. Pff blub.

Ik begon goed vandaag. Tot een uur of drie in de middag, ik sloeg om. M'n tank was blijkbaar leeg en zonder waarschuwing kapte mijn vrolijkheid en energie ermee. Finito.

Ik kan het niet plaatsen. Wat is het, waarom, hoe? Mensen trekken me er wel enigszins uit. Ik ging mee nog de stad in, ondanks mijn bui. Goed, denk ik, want anders was ik alleen naar huis gegaan en weet ik niet wat mijn bui mij had gebracht. Daarna dansen, nog steeds met destructieve gedachten. Na het dansen samen met iemand de bus, toen eenmaal bijna thuis besloot ik een kop kamillethee te zetten en te schrijven. In plaats van likeur drinken. Gelukkig was ik omringd met mensen toen de bui op z'n ergst was. Gelukkig was ik niet alleen thuis, met vreten, drank en sigaretten tot mijn beschikking. Net zoals op sinterklaasavond.. Wat een hel heb ik toen voor mezelf gecreerd zeg.. En wederom de vraag: Waarom?

Misschien is het liefde. Liefde die ik tot op heden nog nooit heb mogen ontvangen op de manier waar men zo vol over spreekt. Misschien is het gewoon vermoeidheid, van de chaos. Al lijk ik die chaos juist zo op orde te hebben gebracht. Of misschien omdat ik het wel op orde heb gebracht, maar ik nog altijd tegen dingen aan blijf lopen. Misschien dat dat het zo vermoeiend maakt. Of is het omdat ik zoveel van mezelf vraag, dat het moment van teleurstelling altijd nabij is? Maar ook dat heb ik geloof ik wel bijgesteld inmiddels. Ik wil niet meer alles, heb de lat lager gelegd voor mezelf. En dat ging goed, was fijn.

Ik vergeet vaak veel. Vergeet ook vaak delen van mezelf. Niet daadwerkelijk vergeten, maar nooit meer aan denken tot iemand het noemt bijvoorbeeld. Best lastig af en toe. Ik moet/wil iets maken wat ik in mijn kamer hang, ter inspiratie aan mezelf: dat ik mezelf elke dag aan mezelf kan herinneren. Klinkt gek, is het ook, maar wel een goed idee. Alleen zoals dat vaker gaat bij mij blijft het heel erg lang slechts bij een idee. Op de een of andere manier vind ik er de tijd niet voor.

Wat ik dan doe met mijn tijd? Ach, laatst ging ik een mandela kleuren. Althans, dat was de bedoeling. Uiteindelijk heb ik twee uur naar die tekening gestaard en alleen het middelste rondje ingekleur. Jep.. Staren, de tijd vliegt voorbij, telkens weer. En toch doe ik ook veel. Op de een of andere manier.

Ik weet het gewoon niet zo goed. Wat ik moet schrijven, wat ik moet zeggen, wat ik moet doen op momenten dat ik geen concrete afspraken heb staan, wat ik met mezelf wil doen, wat ik wil kiezen, wat ik belangrijker vind. Hoe moet ik kiezen als ik zoveel wil? Als ik zoveel belangrijk vind en voor zoveel dingen tijd wil hebben? Elke dag iets van het lijstje dingen doen ja. Klopt. Maar toch.. School gaat dan voor, dan heb je nog familie en vrienden die je moet onderhouden, jezelf ontwikkelen, stage, ontspanning, toffe activiteiten, dingen ontdekken, ideeen uitwerken, tijd vinden om eindelijk die dingen te doen die je wilt doen, je ei kwijt in creatieve activiteiten. JEEEEEZZ

Soms word ik gek van mezelf. En dat moet ik toch maar uitzitten. Streng en lief zijn, niet alles toelaten maar soms ook best wat gunnen. Het moet wel, want de enige met wie ik toch echt mijn hele leven uit moet zitten ben ik zelf. Fijn of niet.