Ik durf het te zeggen

Hey,

Ik denk dat ik hier een jaar of 5 mee rond loop, maar ik heb het nooit iemand verteld. Voor een deel komt dat omdat ik eerst zelf niet doorhad wat er met me aan de hand was, voor een deel komt het omdat het - toen ik eenmaal doorhad wat het was - heel lang duurde voordat ik het accepteerde en voor een deel komt het omdat ik me er enorm voor schaamde. Het is nog steeds niet zo dat ik de behoefte heb om t van de daken te schreeuwen Maar ik durf t nu wel te zeggen: ik ben een travestiet.

Voor de mensen die niet zoveel over dit onderwerp hebben gelezen als ik (kan ik me voorstellen, want er rust nogal een taboe op) : een travestiet is niet hetzelfde als een transseksueel. Ik ben niet iemand die als jongen vroeger alleen maar met barbies speelde en er later achterkwam dat ik eigenlijk een meisje wil zijn en dat ik daardoor doodongelukkig was/ben met mezelf ofzo. Ik ben wel altijd een vrij gevoelige jongen geweest, maar niet een vrouwelijke jongen om het zo maar te zeggen. Een jaar of 5 geleden begon ik echter iets te merken: een fascinatie voor vrouwen. En dan bedoel ik niet een fascinatie op de manier die de meeste jongens hebben (dat had ik ook, maar daarnaast had ik nog een ander soort fascinatie). Ik begon me steeds meer af te vragen hoe het zou zijn om een vrouw te zijn. Hoe zou het zijn om lang haar te hebben? Hoe zou het zijn om op hakken te lopen? Hoe zou het zijn om borsten te hebben? Hoe voelt het om een string of een panty of een bh te dragen? Al deze vragen en nog veel meer bleven me maar achtervolgen en op een gegeven moment kon ik het echt niet meer loslaten. Ik heb toen via het internet vrouwenkleding en -ondergoed enzo gekocht (lang leve het internet, in een winkel zou ik die dingen niet zo snel gekocht hebben) en vanaf dat moment kleedde ik me soms - als ik alleen thuis was en zeker wist dat het een paar uur duurde voor er iemand thuis zou komen - als vrouw. Om nog meer het gevoel te krijgen een vrouw te zijn, heb ik mn been geschoren (mn andere been was al geschoren omdat die helemaal ingetapet moest worden vanwege de voetbal) en de bh opgevuld met waterballonnen en zo stond ik mezelf dan in de spiegel te bewonderen en ging ik gewoon mijn huiswerk maken of op de bank tv kijken.

Ik heb dat ongeveer 2 jaar lang in het geheim gedaan, helemaal niemand wist ervan. Maar op een gegeven moment kreeg ik een serieuze relatie en omdat ik niet wou achterhouden wie ik echt was, heb ik het mn vriendin na heel veel twijfelen verteld. Gelukkig was ze er echt heel erg open over en steunde ze me er heel erg in. Ik heb het geluk dat ik geen transseksueel ben en ook geen travestiet die de behoefte heeft om de hele dag in vrouwenkleding rond te lopen, dat maakte het voor mij en voor haar makkelijker om te accepteren denk ik. Ik ben ook nog nooit in vrouwenkleding de deur uit geweest en ik loop ook niet elk moment dat ik alleen ben in vrouwenkleding rond, die behoefte heb ik gewoon niet. Ik ben me tegenover mn vrienden ook niet vrouwelijker gaan gedragen ofzo, ik ben gewoon iemand met een fascinatie die ik op een bepaalde manier moet uiten en mn vriendin had daar geen problemen mee. Ze is zelfs een x samen met mij gaan winkelen voor kleding en ondergoed. Ze is ook de enige die het weet. Het is ondertussen uit tussen ons, maar we gaan nog steeds met elkaar om, daar ben ik echt heel erg blij mee, want eigenlijk is zij de enige die echt weet hoe ik in elkaar zit