Ik weet het niet

Ik kan dit niet meer. Ik kan niet meer doen alsof er niks aan de hand is, of alles gewoon helemaal goed gaat. Ik ben de weg volgens mij een beetje kwijt aan het raken, ik weet niet eens waarom ik doe alsof alles goed gaat, maar ik doe het altijd, om de een of andere manieren heb ik zelfs hier in mn verhalen altijd gedaan alsof het allemaal wel ging. Maar waarom? Ik weet het niet, het enige wat ik weet is dat het niet goed gaat.

Ik ben het zat dat ik me zo nutteloos voel, dat ik niets voor mensen kan betekenen simpelweg omdat er niemand is voor wie ik echt iets kan betekenen. En waarom is er niemand voor wie ik iets kan betekenen? Omdat 3 jaar geleden mijn beste vriendin zelfmoord heeft gepleegd, het meisje met wie ik daarna een goede band kreeg hetzelfde heeft gedaan en weer een andere hele goede vriendin nu als een kasplantje leeft. Oké, daardoor had ik dus de afgelopen tijd niemand om iets voor te betekenen, maar waarom heb ik nu nog steeds niemand met wie ik een hechte band heb? Omdat ik veel te fucking onzeker ben geworden. Ik wil niet nog een keer die pijn meemaken wanneer ik iemand verlies. Ik wil niet weer dat machteloze gevoel hebben dat je hebt wanneer je er alles aan doet om iemand er bovenop te helpen en dat diegene dan alsnog wegvalt. Oké, maar de afgelopen tijd is er toch niemand weggevallen? Klopt, de afgelopen tijd is er niemand weggevallen. Alleen weggelopen. Degene die me er vaak bovenop heeft geholpen wil niks meer met me te maken hebben. Waarom? Ik weet het niet. Ik merkte al een tijd dat we uit elkaar aan het groeien waren en heb verscheidene keren gevraagd waarom dat gebeurde en wat ik daaraan kon doen. Wat was het antwoord daarop dan? Nee, we zijn helemaal niet uit elkaar aan het groeien, ik heb het gewoon druk. Dat heeft ze 7 maanden lang zo volgehouden, tot een paar weken geleden, toen ik haar er mee confronteerde dat ze verschillende keren tegen me heeft gelogen waarna ze is weggelopen uit mijn leven. Waarom? Dat heb ik haar gevraagd. Wat was het antwoord? Ik kan me niet herinneren dat ik tegen je gelogen heb, en verder moet jij niet zo in het verleden blijven hangen. Einde gesprek, einde vriendschap.
Ik weet niet eens wat ik fout heb gedaan, dat heeft ze nooit verteld. Ik kan dit gewoon niet meer. De afgelopen 5 jaar heb ik er alles aan gedaan wat ik kon om het leven van de mensen om me heen beter, aangenamer, leuker te maken. En wat heeft me dat opgeleverd? Dat ik nu welgeteld 0 hechte vriendschappen heb. Dat ik zo onzeker ben dat ik geen nieuwe vrienschappen meer aan durf te gaan omdat ik te bang ben voor de manier waarop de vrienschappen zullen eindigen. En eindigen zullen ze, kijk maar naar wat er met al mijn eerdere hechte vrienschappen is gebeurd.

Ik mis het. Ik mis het om iemand in mn leven te hebben die vraagt hoe het met me gaat, hoe mijn dag was. Ik mis het dat ik dat aan iemand kan vragen van wie het me plezier doet als diegene een goede dag heeft. Ik mis iemand die echt weet hoe ik in elkaar zit, iemand bij wie ik terug kan komen als ik een avondje gek heb gedaan. Ik mis het gevoel van iemand die mij volledig vertrouwt en het gevoel dat ik iemand volledig vertrouw. Ik mis het om uit te waaien op het strand met een arm om elkaar heen geslagen.
En om niet toe te hoeven geven aan dat gemis, doe ik tegenover iedereen alsof er niks aan de hand is, op die manier ga ik misschien zelf ook denken dat er niks aan de hand is toch? Nee, ik weet zelf ook wel dat dat fucking bullshit is. Maar toch blijf ik het doen. Waarom? Omdat ik niet weet wat ik anders moet doen. Moet ik dan de hele dag zijn zoals ik ben wanneer ik in mn eentje op mn kamer zit? Moet ik serieus een of andere breakdown hebben, iets wat me al een paar keer gebeurd is maar wat niemand weet. Moet ik in janken uit gaan barsten, iets wat ik misschien wel het liefste zou doen.
Dat gevoel, dat gemis en die radeloosheid, heeft ervoor gezorgd dat ik nergens meer plezier in heb. Ik doe een hele leuke studie met hele leuke medestudenten. En dan kom ik thuis en dan zit ik daar weer alleen op mijn kamer, tig keer op mijn telefoon kijkende of er iemand iets van zich heeft laten horen, wat nooit het geval is. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik steeds mismoediger geworden ben en ik nu echt niets meer voor mijn plezier doe. Ik leef op de automatische piloot. Sta op, ga naar de universiteit waar ik doe alsof alles goed gaat, ga naar huis en daar zit ik dan weer met mn donkere gedachten en mijn vragen. Wat heb ik allemaal fout gedaan? Hoe is het zover gekomen dat ik hier nu alleen zit terwijl ik altijd zo enorm hard mijn best heb gedaan om anderen niet het gevoel te laten hebben dat ze er alleen voor staan? Ik weet het niet.

Ik kan dit gewoon niet meer. Ik wil weer plezier beleven van de dingen die ik doe, ik wil weer iets voor mensen gaan betekenen en ik wil dat mensen iets voor mij gaan betekenen. Het enige wat groter is dan die wil is mijn onzekerheid. En hoe kom ik daarvanaf? Ik weet het niet. En waarom moet ik afhankelijk zijn van vriendschappen die ik zelf aanga en gaat er niemand een vriendschap met mij aan, waarom zet niemand anders de eerste stap? Ik weet het niet, ik weet gewoon niet wat ik fout doe.

Oke, er zit echt helemaal geen draad in dit verhaal, maja, het is in mijn hoofd dan ook gewoon een hele warboel