Niet goed

Godverdomme, wat baal ik van mezelf. Wat is er nou helemaal aan de hand? Niets. Met mij is er helemaal niets ergs aan de hand, met de mensen om me heen gaat ook alles zn gangetje.

En toch voel ik me kut, hartstikke kut. Waarom? Omdat ik me alleen voel. Ik ben echt niet iemand die graag in het midden van de belangstelling sta. Juist niet, ik blijf liever een beetje op de achtergrond. Waar ik me echter wel heel goed bij voel, is dat ik iemand heb waar ik op terug kan vallen. Iemand met wie ik een superlang sms-gesprek kan voeren als ik een saaie dag heb, iemand met wie ik lekker een filmpje kan kijken, iemand die vraagt hoe het gaat en er ook echt blij van wordt als het dan goed gaat. En wat misschien nog wel belangrijker is: iemand die het op prijs stelt als ik dat bij diegene ook doe. Ik hoef echt niet door iemand in de watten gelegd te worden, ik wil zelf iemand in de watten leggen.

Ik heb altijd zo veel mogelijk moeite gedaan om de mensen om wie ik echt geef in de watten te leggen. Dat is waar het in het verleden vaak fout gegaan is: die mensen waren er te veel gewend aan geraakt dat ik ze in de watten legde, waardoor ze op een gegeven moment als het ware over me heen liepen, they took me for granted (kan ff niet meer op het Nederlandse woord komen). En als ik dan niet meer in staat was die mensen in de watten te leggen of daar gewoon even geen zin in had, wisten die mensen niet hoe snel ze weg moesten wezen, wat heb je immers aan mij als je niet meer over me heen kan lopen?

Om tegen te gaan dat mensen weer over me heen gaan lopen, heb ik tegen mezelf gezegd dat ik niet meer zo mijn best moet doen om mensen helemaal in de watten te leggen, zodat ik een keer een band krijg met iemand die niet daarop gebaseerd is. Op zich een goed idee leek me, maar met 1 ding had ik geen rekening gehouden: blijkbaar ben ik het alleen waard een goede band mee te hebben als je misbruik van me kan maken. Het lukt me namelijk ineens niet meer een goede band met iemand te krijgen, terwijl het toch echt niet zo is dat ik me er helemaal niet voor open stel ofzo. Het is maanden geleden dat ik een lang sms gesprek heb gehad, nog langer geleden dat ik in real-life het er met iemand over heb gehad hoe het echt met me gaat en de laatste keer dat ik met iemand lekker rustig op de bank een filmpje heb gekeken, kan ik me niet eens meer herinneren. Waarom is dat zo? Ben ik nou echt niets waard voor iemand als ik niet heel mn ziel en zaligheid steek in het proberen gelukkig te maken van die mensen? Daar lijkt het ondertussen wel op...

En daar wordt ik echt gewoon zo ongelukkig van. Ik heb al die tijd zo mn best gedaan om aan anderen te denken en als ik dan even aan mezelf denk, denkt er niemand aan mij. En ik weet zelf ook wel dat het niet die andere mensen zijn die mij gelukkig moeten maken, dat de enige die mij gelukkig maken ik zelf ben, maar dat lukt me gewoon echt niet. Ik doe er echt mijn best voor, maar ik weet gewoon niet hoe ik het aan moet pakken en ik merk dat ik steeds verder weg begin te glijden. Ik ben op het punt dat ik alles op de automatische piloot doe, het lukt me niet meer om energie uit dingen te putten en dus ben ik ook niet meer bereid er energie in te steken. Maandag tot en met vrijdag kom ik zo ongeveer gedachteloos door. Het is dus niet zo dat ik de hele tijd zit te denken van 'oh wat gaat het slecht met me' of weet ik veel wat, ik denk gewoon helemaal niks meer. Het lukt me niet meer betrokken te raken bij mijn eigen gedachten en het lukt me al helemaal niet meer betrokken te raken bij de dingen om me heen. Het is weken geleden dat ik echt keihard heb gelachen en ergens intens van heb genoten. Als er iets grappigs gebeurt lach ik wel, maar dat is alleen om met de rest mee te doen, niet omdat ik er zelf nou zoveel plezier aan beleef.

En als ik dan maandag tm vrijdag door ben gekomen is het weekend. Het weekend, de tijd van de week waarin je normaal gesproken de leukste dingen doet. En wat doe ik? Een beetje sporten (terwijl het me dus niet meer lukt daar energie en blijdschap uit te halen) en verder slapen, heel veel slapen. Ik ben gewoon zo moe de laatste tijd en doordeweeks sta ik elke dag gewoon om kwart voor 7 op en heb ik dus nog steeds wel een normaal ritme, maar het halve weekend lig ik te pitten. En waarom zou ik dat ook niet doen? Of ik nou gedachteloos lig te slapen of wakker ben, maar gedachteloos voor me uit zit te kijken, een groot verschil is er niet echt.

Ik baal er echt heel erg van dat ik me er zo kut door voel. Ik weet zelf ook dat dat helemaal niet nodig is, maar op de een of andere manier heeft dat er nog niet voor gezorgd dat ik weet hoe ik het op moet lossen. Nou ja, misschien weet ik het wel: ik zou gewoon heel erg graag willen dat er iemand in mn leven is waar ik mijn energie in kan steken en dat ik daar dan energie van diegene voor terug krijg. Als iemand mij genoeg waar vindt om energie in mij te steken, ga ik me misschien ook weer zekerder over mezelf voelen. Maar ja, dan ben ik nog steeds afhankelijk van anderen en dat is ook weer niet optimaal...

Ik weet echt niet meer hoe ik het aan moet pakken