'Ik kan wel zonder mobiel’
NOT!
Een week of 2 besloot ik mijn mobiel weg te brengen naar de winkel waar ik ‘m had gekocht. Het verdomde ding besloot om na een paar uurtjes er lekker me te stoppen en gewoon uit te vallen. Jahoor, heb ik weer, een telefoon met pfeiffer!
Ik dacht bij mezelf dat ik het wel zou redden zonder mobieltje. Ik kan nou ook niet zeggen dat ik op sterven lig, maar ik mis ‘m echt wel! Ik moet nu helemaal een klok op zoeken –die niet eens digitaal is!- om te kijken hoe laat het is, nummers opzoeken in een telefoon boekje en dan ook nog al de 10 cijfers stuk voor stuk intoetsen, terwijl ik tegen mijn mobiel gewoon kan schreeuwen, waarna hij de geschreeuwde naam belt. De moeite.
Als ik iemands nummer wil hebben, moet ik eerst een pen zoeken –die dingen zijn er altijd, tenzij je ze nodig hebt. Verdomde dingen- en daarna nog helemaal opzoek naar een stukje papier -het lijkt de prehistorie wel. Misschien moet ik maar overgaan op steen en bijtel- dat ik ook nooit bij me heb.. Resultaat is dat je het nummer maar op je hand schrijft en het vervolgens vergeet. Als je na een dag thuiskomt is er alleen nog te lezen: 06 33 *krabbel veeg veeg krabbel veeg*. Geweldig.
Ik kan niet wachten hem weer terug te hebben. Gewoon namenschreeuwen en makkelijk nummers onthouden. God, wat ben ik lui.
Cheers,
Joint.
Joint, man, 33 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende