Urban snelwandelen.
Ik hou van snelwanelen. ‘goh, echt?’ Nee, natuurlijk niet. Ik hou van Urban snelwandelen. ‘Goh, echt?’ Nee, natuurlijk niet. Ik hou ervan om mensen, zo nu en dan, een ongemakkelijk gevoel te geven. En daarvoor is ‘urban snelwandelen’ het perfecte middel. Dat ik nu in Duitsland woon en vrijwel iedereen die ik een ongemakkelijk gevoel bezorg dus Duits is, maakt voor mijn gevoel al een hoop goed.
Het idee achter ‘urban snelwandellen’ is bij mij niet heel lang geleden ontstaan. Ik liep van de bus naar huis, tezamen met een jongen van mijn leeftijd, achter me, en een vrouw van middelbare leeftijd voor mij. De jongen achter me had de pas er goed in. Ik wilde echter niet door hem ingehaald woorden (mannending), dus moest een tandje bijschakelen. De vrouw voor mij had achter dezelfde gedachten over mij als ik over de jongeheer achter mij, dus ook zij moest even doorwagellen. Voor dat we het met z’n drieën doorhadden: BOEM! Snelwandelwedstrijd! Darwin, survival of fittest! Eat or be eaten. Daar gingen we, met z’n drieën in een ongemakkelijk snelle gang over de stoep. Uiteindelijk hadden we een tempo te pakken waar een Keniaan nog van op zou kijken (zij het een gepensioneerd marathonloper achter een rollator)
Dit was het moment dat ‘urban snelwandelen’ in mijn hoofd geboren was. De definitie is eigenlijk heel simpel. Ongemakkelijk dicht achter iemand gaan lopen zodat deze persoon ook sneller gaat lopen. En dan het tempo opvoeren. En op het hoogtepunt inhalen. En dan langzamer lopen. Als de persoon je inhaalt, het hele proces herhalen. Eigenlijk net als al die klote bontkraagjes met afgetrapte golfjes op de Nederlandse snelwegen (die hebben jullie nog, toch?). Maar nu ben jij –even- de klootzak.
Mocht je het willen proberen: piepende schoenen en/of en broekzak vol muntjes zijn een must. Deze zorgen voor een extra opgejaagd gevoel voor de persoon voor je. Veel plezier.
Cheers,
Joint.
Joint, man, 33 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende