* Kietelduiveltjes

*Ik had dit verhaal al gepost, maar verwijderde het verkeerde verhaal, deze dus.

Vandaag moest ik voor onderzoek naar Leiden. Ik moest er weer lekker vroeg uit, voor mijn doen. Als het even kan lig ik tot een uurtje of 12 hout te bewerken in mijn nest. Iedereen maar wijzen naar die boeren in Zuid-Amerika, ik weet echter dat zij níet de reden zijn van het verdwijnende regenwoud.

Om een uurtje of 11 kwam ik bij het gebouw in Leiden aan. Het was al flink heet. De musjes vielen van het dak, en de Leidenaren konden weer vrienden en familie verblijden met een dode mus. Of was het nou iemand dood maken met een blije mus? In ieder geval liep ik met het zweet tussen mijn billen het gebouw binnen. De vrouw achter de balie bleek ook meteen degene te zijn die het onderzoek –of een deel ervan- zou afnemen. Ze openende, na zichzelf voorgesteld te hebben, met een hele lastige vraag. ‘Kan je plassen?’ Of ik kan plassen. Nee, ik hou het al 18 jaar op. Ik moet nog op het potje. Nu je het toch vraagt, heeft u ook schone luiers? Waren mijn gedachten. Kennelijk kon ze mijn gedachten lezen want ze verbeterde: ‘Ik bedoel, kan je nú plassen? Dan moet je de middenstroom..’ (ik wist niet dat mijn urine een 3 baanssnelweg was met een middenstroom!) ‘..opvangen in dit busje. Dan kan ik het op drugs testen!’ Ik ben me daar even gek, dacht ik. Ik voor haar in de buisje plassen zodat zij drugs kan zoeken? En als ze er iets vind, heroïne ofzo, vertelt ze mij zeker niets en gaat ze het door verkopen? Ben je mooi klaar mee dan. Toch maar even in het potje gepist.

Na wat prikken, wat geweeg en gemeet, wat ‘A’s’ en ‘even diep ademen’ gevolgd door een ‘Ja, deze nagels zijn door mezelf gelakt’ was de 2e mevrouw met me klaar. Nu alleen nog een hartfilmpje maken. Maar dit is in Leiden moeilijker dan gedacht. Om te beginnen moest ik naar een ander gebouw. Kwestie van de straat over steken en niet aangereden worden. Dat is best moeilijk, als je jouw potje urine tegen de zon inhoudt om te kijken of het nu meer op appelsap of bier lijkt.
Eenmaal op de goede verdieping, in het goede bed en met de goede (3e) vrouw die me vroeg of ik me uit wilde kleden, begon het proces van de hartfilmpjes. Het enige wat ik hoefde te doen was 15 minuten lang stil liggen. Makkelijk te doen, dacht ik. Ongetwijfeld denken jullie dat ook. Maar jullie hebben dan, net als ik, geen rekening gehouden met de kietelduiveltjes. Kietelduiveltjes zijn overal. Onder je bed, in het tasje van je vriendin, tussen je haar, achter je bierglas en zelfs in je tube tandpasta. Overal zijn ze. Het probleem is alleen dat ze onzichtbaar zijn. En geduldig. Héél erg geduldig. Ze komen namelijk tevoorschijn als je even niet mag bewegen. Bij de kapper, als ‘ie net die kleine haartjes met een mesje wegscheert in je nek. In een kledingwinkel, als je paspop speelt, als je eigenlijk wilt slapen of als je net je kapsel tip-top in orde heb, jeuk op je hoofd. Zo ook bij de hartfilmpjes. De hele dag geen enkel teken van jeuk. Dan mag ik eindelijk 15 minuten lang helemaal niets doen, zelfs niet een beetje bewegen, komen ze aan hoor. Die kleine, etterende klote duiveltjes met hun lieve, schattig veertjes. Kielekielekielekiele! Stomme opgewaardeerde tuinkabouters dat het zijn. Óveral zal je leuk krijgen als je jouw lot in de handen legt van de kietelduiveltjes. Geduldig wachten ze op een moment waarop ze je kunnen pakken. En dat doen ze, met liefde. Achter in je nek, onder je ogen, op je knieschijf en zelfs achter je oren. Als je even niet mag bewegen, dan komen ze éventjes allemaal tevoorschijn.

Cheers,

Joint.