Krankjorem.

Krankjorem wordt ik ervan. Over het algemeen kan ik wel genieten van vrouwen. Wat klinkt dát trouwens belachelijk volwassen. Meiden. Ik kan over het algemeen wel genieten van meiden. Ze zijn vaak goedlachs, flirten leuk, ruiken lekker, zijn vriendelijk en doen niet zo maf als de meeste mannelijke leeftijdsgenoten. Meiden zijn echt gewoon een stuk beter dan de ‘jongentjes’. Zeker op deze leeftijd. Natuurlijk, om op te voeden zijn ze hel. Kledingprobleem hier, make-up drama daar en tussendoor nog even het pillendrama. Alsof dit allemaal nog niet genoeg is, ook af en toe nog even een moodswing (in sommige gevallen die ik heb gezien beter de omschrijven als schommelbank dan als moodswing). Maar hé, laat dat opvoeden maar lekker aan de ouders over, dan geniet ik wel van het resultaat. Dat moet tenslotte ook gebeuren. Iemand moet al dat bloed, het zweet en de vele tranen toch compenseren met een goedkope openingzin, toch?

Over het algemeen heb ik dat gebied ook niets te klagen. Ik knoop vaak sneller een gesprek aan dan dat een 24 jarige fulltime scout een mastworp kan leggen. En dat is snel. De gesprekken –echt veel inhoud hebben ze vaak niet, maar als er op de achtergrond een song van Bulldog gedraaid wordt, weet je wel dat de meiden op niveau vanavond even niet uitzijn- zijn vaak vlot, gezellig en humoristisch. En onschuldig. Ik ben totaal geen flirt. Tenminste, zo zie ik mezelf niet. Zeker niet als ik iemand nauwelijks ken. Of niet. Het gebeurt ook maar zelden dat ik serienummer van een make-up expositie op mag slaan in mijn mobiele belstation. Als dit wel gebeurt echter, volgt het afspreken. Natuurlijk een heel nerveus gedoe allemaal. Alles ziet er door een bierbril toch anders uit. Wie weet is het wel een kopie van die ene vrouw van dat programma. God, hoe heet het nou ook al weer. Dik VS dun? Ach, het zal wel. Dikke lijven hebben niet mijn voorkeur.

Nog nerveuzer is het sms-contact dat voor en na de eerste paar ontmoetingen plaats vind. Op een subtiele manier moet duidelijk gemaakt worden of er veel, normaal, een beetje of totaal geen interesse is. Mannen zijn hier glashelder over. Als ik zo om me heen kijk wat voor tekstberichten mijn vrienden de laan uit sturen, kan daar toch geen twijfel over bestaan. Vrouwen echter?! Wat een ramp. Vrouwen kunnen niet smsen. Natuurlijk dames, jullie weten precies hoe je binnen 1 minuut een tekst van 400 karakters moeten versturen, jullie kennen al de afkortingen en symbolen. Maar de bedoeling achter een sms, de essentie ervan, die snappen jullie totaal niet. Wellicht een virus dat zich permanent rond mij begeeft, of gewoon een vrouwentrekje. Er valt vaak geen kloot uit op te maken. Ik persoonlijk denk dat dit een soort variant is van ‘oost Indisch doof’ zijn, maar dan met de sms. Waarom kan er op de meest simpele vragen niet met ‘ja’ of ‘nee’ geantwoord worden? Wedden dat als ik vraag of jullie op mijn kosten willen shoppen, er binnen 5 seconden een sms, bestaande uit 2 karakters, op mijn digitale mat valt?

Cheers,

Joint.
25 jul 2009 - bewerkt op 25 jul 2009 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Joint
Joint, man, 33 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende