Kwijt

Ik zal zien of dit het echte begin is van het eerste wat ik kwijt wil.

Ik zit op dit moment in 6 vwo. Al vanaf klas 1 heb ik een beste vriendin gehad. Het was altijd supergezellig. Vaak snoepen in de pauze, of een kroket halen ofzo. Maar dat werd steeds minder. Vanaf de 2e hoefde Afke al geen kroket meer: 'Nee daar zit varkenstroep in! En ik houd niet zo van vlees.' Was haar commentaar dan altijd. Dit werd steeds erger, ze hoefde ook geen winegums meer, daar zat volgens haar ook enorm veel afval in. En ook enorm veel E stoffen, volgens haar waren die wel goedgekeurd maar ze waren wel enorm slecht. En ik kan nog wel duizend andere voorbeelden bedenken.

Inmiddels is bekend dat ze orthorexia nervosa heeft, dat houdt in dat ze alleen natuurlijk eten wil. Alles moet gezond en er mogen eigenlijk geen toegevoegde middelen in zitten want dat is 'chemisch'. Chemisch is niet eens de goede term want alles is chemisch! Maar ze eet hierdoor ook erg weinig.

Het gaat zelfs zover dat ze alleen nog maar haar eigen thee drinkt, want in andere thee zit theïne, een stof die je een beetje kan vergelijken met cafeïne. Dit gaat echt ver. Wanneer ze bij mij op bezoek is, kan ik haar de hele wereld aanbieden maar je hebt een hele grote kans dat ze het afslaat.

Bij veel eetstoornissen is het zo dat de mensen die eraan lijden zich minderwaardig voelen. 'Ze zijn niet goed genoeg', dit is niet zo bij orthorexia. De mensen die hier aan lijden voelen zich juist superieur, want zij eten immers gezond. Zo is het wel voorgekomen dat ze tegen mij zei, op enorm minachtende toon: 'Ik ruik hier chocoladepasta, dat heb Jíj zeker op brood!' Door haar superieure gevoel kan ze enorm gemeen zijn.

Wanneer ik vroeger een verhaal las over mensen die door eetstoornissen hun vrienden kwijtraakten dacht ik altijd 'dat zal ik nooit doen, zoiets zal mij niet overkomen.' Maar dat is mij WEL overkomen, ze is zo veranderd, alsof niks haar meer boeit, alsof alleen haar belang telt. En het is vreselijk dat alles zo gegaan is. Ik noem haar eigenlijk geen vriendin meer en dat vind ik jammer. Meer dan jammer want we hadden het echt zo tof samen!

Ik wil haar zo graag helpen maar dat gaat niet. Ik probeer me open te stellen maar dat lukt niet helemaal, ik wil haar begrijpen maar dat lukt me niet. Ik kan er met mijn hoofd niet bij dat je zo kan leven. Ze houdt zich zo aan een ritme, een enorm strak patroon. Perfectionisme is goed maar niet zo extreem als zij het wil. 'Een 10 is niet goed genoeg, het is jammer dat je geen 11 hebt.' (ookal kan dit niet) Dat is haar instelling.

Maar ookal zou ik er wel bij kunnen met mijn hoofd dan zou ik het nog niet kunnen. Ze heeft me een aantal keren echt enorm gekwetst. Ze heeft echt dingen gezegd zonder er bij na te denken en ik mezelf altijd opgedrongen te denken dat die meningen bij het superieure van haar horen maar ik ben er nog steeds best wel pissig om. Ik zal even een voorbeeld geven want het begint allemaal wat wazig te worden zo.

Even een inleiding: mijn vader is werkeloos en er is op dit moment niet echt een kans dat hij op korte termijn weer aan het werk komt. Maar dat is een ander verhaal.
Wat ze zei kwam neer op dit: 'Ik vind het belachelijk dat mijn vader zoveel belasting moet betalen voor de mensen die lui op hun reet zitten en niks doen, die mensen willen geen werk.'
Mijn vader zit ook 'lui op z'n reet' en waarom OMDAT ER GEEN WERK IS. Maar op dat moment had ik echt zo iets van EN BEDANKT. Alsof deze mensen geen werk willen. Het is echt niet leuk om werkeloos thuis te zitten, je wordt er echt niet beter van ofzo! En er is geen werk! Bovendien betaalt haar pa zoveel belasting omdat hij het kwijt kan! En die belasting gaat niet alleen naar mijn vader maar ook naar het onderhoud van de weg naar hun huis, net buiten een dorp, en naar de uitkering van opa en oma. Maar deze opmerking heeft me best wel pijn gedaan. Oké het is haar mening maar ze kan het ook iets tactischer brengen. Een beetje solidariteit mag wel hoor! Het is niet verkeerd dat mensen om elkaar denken.

Maar het voelt alsof ik haar heb laten vallen, maar zelf weet ik wel een beetje dat het niet zo iets. Vriendschap moet van beide kanten komen en daar mag zij ook wel een beetje moeite voor doen.