lang geleden..

lang geleden, dat ik hier geweest ben.
Geschreven heb in ieder geval.
Het ging zo goed, ik voelde me gelukkig. In mijn achterhoofd wist ik wel dat het niet zo lang zo blijven, er gebeurt altijd wel iets waardoor t opeens niet meer zo is. Er is niks gebeurd.. maar toch voel ik me weer kut. Omdat ik niet blij ben met mezelf, wie ik ben, hoe ik doe.. denk ik.. Ik wil van die onzekerheid af, ik wil hulp, professionele hulp. Ik durf het niet te vragen. Ik ben er voorzichtig over begonnen tegen mijn moeder, die ontweek het een beetje met: we praten er morgen wel over, het is al laat.. Daarna hebben we het er niet meer over gehad. Ik ga er niet weer over beginnen, ik wil dat zij erover begint, dat ze laat blijken dat ze wilt dat ik geholpen wordt. Mijn ouders weten dat ik onzeker ben, ze zeggen steeds maar tegen me: je moet niet zo onzeker zijn, je bent altijd maar zo negatief over jezelf en laatst zei mijn vader zelf: jij cijfert jezelf ook altijd maar weg hè!
Ze weten het dus.. waarom helpen ze me dan niet? Zijn ze er bang voor, willen ze het negeren en zichzelf maar voorhouden dat het super met mij gaat en dat ik fantastisch lekker in mijn vel zit, vol zelfvertrouwen? Zou eigenlijk niet zo heel erg gek zijn, aangezien ik dat zelf ook vaak zat doe.. Maar er zijn van die momenten.. van die akelige momenten waarin je opeens de waarheid realiseert. Dan ga je denken, word je gek en zie je het allemaal even niet meer zitten. Ik ben steeds vaker chagrijnig, dat reageer ik heel onterecht af, ook op mijn ouders, vooral mijn moeder dan. Terwijl ze toch zo veel voor me doet (mijn vader ook hoor!). Ik hou ook zielsveel van ze natuurlijk, maar soms snappen ze mij gewoon niet. En dat is best moeilijk, dat de mensen die het dichtst bij je staan, je niet kunnen snappen. En het liefst zag ik ook dat zij me zouden steunen in alles wat ik wil doen, maar ik weet zeker dat ik maar hoef aan te komen met het idee van: zeg, ik wil een verdere dansopleiding doen of zoiets dergelijks, dan verklaren ze me voor gek, ze zullen me niet steunen, simpelweg omdat ze dat "zonde van mijn opleiding" vinden. Ze zijn er nou niet heel erg in, maar ze zien het liefst gewoon dat ik ga studeren zodat ik van een goede toekomst verzekerd ben. Nu zijn ze niet zo erg dat ik niks mag e.d. maar het is er bij mij ook niet ingegoten om creatief te zijn en dromen na te volgen bijvoorbeeld. Plannen, goede cijfers halen, VWO diploma halen en studeren (dan mag ik toch wel zelf de studie kiezen). Ik mocht ook mijn profiel e.d. zelf kiezen, dus zo erg is het ook niet, al zullen ze me niet steunen als ik naar een Hoge School wil, universiteit wordt hier opgedrongen, niet sterk misschien, maar in een zekere zin wel.. Maar ik mis dat stukje culturele opvoeding, iets wat ik nooit heb gehad. Concerten, muziekfestivals e.d. wordt door mijn ouders afgeschilderd als: "zinloos tijdverdrijf, nergens goed voor, onzin en blablabla." Ik word niet gestimuleerd om naar concerten e.d. te gaan, terwijl veel ouders dat juist wel stimuleren! Natuurlijk ga ik er alsnog naartoe, maar wel minder dan als ik zou doen als ze er niet zo over praatten, simpelweg om ze enigzins een goed beeld van mij te geven. School gaat voor ALLES. Logisch misschien, maar niet erg leuk. Ik heb er vaak zat discussies over gehad met mijn moeder, wat ook niet echt motiveert om werkelijk goed mijn best te doen op school. Stiekem denk ik soms wel eens aan weglopen en mijn leven zo verkloten door aan de drugs te gaan enzo, dat het me allemaal geen zak meer uitmaakt, dat ik me nergens meer zorgen om maak. Nee, ik heb geen recht om dit te zeggen, zeker niet. Doen zal ik het ook zeker niet. Maar de manier waarop ik nu leef, is niet hoe ik zou willen leven. Ik doe veel leuke dingen niet, om mijn ouders tevreden te houden. Omdat ik wil dat ze mij vertrouwen en trots op mij kunnen zijn. Dus ga ik mezelf maar wijs maken dat ik het zelf ook niet wil, je moet toch iets, nietwaar.. Het liefst word ik opnieuw geboren, om het allemaal overnieuw te doen, maar dan goed en zoals ik het wil. Maar dit zal niet helpen denk ik, want waar het fout is gegaan, en waarom en hoe weet ik niet. Want eerst was ik niet onzeker; sterker nog: ik was vrolijk, zelfverzekerd en praatte gezellig met iedereen, maakte zo vrienden. Sinds de middelbare school is dat over. Onzekerheid heerst nu in mij, wat ik zoveel mogelijk probeer te camoufleren, maar dat maakt mij van een heel saai, stom meisje dat rare dingen zegt of gewoon niks zegt en "moe" zit te zijn en dat steeds meer een hekel aan haarzelf begint te krijgen..

Ik wil hulp.. maar erom vragen, dat kan ik niet.