Leegte
Gisteravond stond ik onder de douche en ik voelde me leeg. Steeds draaide ik de koude kraan een stukje verder uit om met de warmte die leegte op te vullen, maar het werkte niet.
Ik doe dat wel vaker, de kraan steeds warmer zetten om de leegte van binnen op te vullen, maar nooit realiseer ik me dat écht. Gisteren wel. Ik realiseerde me dat ik een leegte probeerde op te vullen en voelde me des te leger. Het hete water drong niet door tot in mijn binnenste.
Ik bedacht me wat wel kon helpen. Iemand om mij heen die van mij hield, dat leek mij fijn. Iemand die het vuur in je hart laat oplaaien. Maar, bedacht ik mij, ook dat is slechts schijn. Je blijft in wezen altijd alleen. En ik dacht aan al mijn vrienden, aan Joop en Esti, aan Clara, aan Antigone, Eline, Rosa, mijn ouders, al degenen die mij lief zouden hebben en voor het eerst weer in tijden voelde ik het niet. Ik voelde mij eenzaam en alleen. Ik wist dat ze er waren, verstandelijk, maar diep van binnen, in mijn bevroren hart, dacht ik dat zij mij minder belangrijk vonden dan hun andere vrienden.
Ik appte toch Antigone. Ik dacht dat zij het zou begrijpen. Maar ze appte terug dat ik niet meer zulke appjes moest sturen. Ik appte haar terug dat zij mij niet meer aan het huilen moest maken.
Toen ik later met mijn theetje en mijn boek op mijn bed zat en de hete drank naar binnen goot, leek de warmte mij toch even te verwarmen. Is thee het enige dat nog troost biedt? dacht ik bitter.
All my hope in thee.
Ik doe dat wel vaker, de kraan steeds warmer zetten om de leegte van binnen op te vullen, maar nooit realiseer ik me dat écht. Gisteren wel. Ik realiseerde me dat ik een leegte probeerde op te vullen en voelde me des te leger. Het hete water drong niet door tot in mijn binnenste.
Ik bedacht me wat wel kon helpen. Iemand om mij heen die van mij hield, dat leek mij fijn. Iemand die het vuur in je hart laat oplaaien. Maar, bedacht ik mij, ook dat is slechts schijn. Je blijft in wezen altijd alleen. En ik dacht aan al mijn vrienden, aan Joop en Esti, aan Clara, aan Antigone, Eline, Rosa, mijn ouders, al degenen die mij lief zouden hebben en voor het eerst weer in tijden voelde ik het niet. Ik voelde mij eenzaam en alleen. Ik wist dat ze er waren, verstandelijk, maar diep van binnen, in mijn bevroren hart, dacht ik dat zij mij minder belangrijk vonden dan hun andere vrienden.
Ik appte toch Antigone. Ik dacht dat zij het zou begrijpen. Maar ze appte terug dat ik niet meer zulke appjes moest sturen. Ik appte haar terug dat zij mij niet meer aan het huilen moest maken.
Toen ik later met mijn theetje en mijn boek op mijn bed zat en de hete drank naar binnen goot, leek de warmte mij toch even te verwarmen. Is thee het enige dat nog troost biedt? dacht ik bitter.
All my hope in thee.
14 okt 2019 - bewerkt op 14 okt 2019
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 11 jan 2021 Op zoek naar een nieuw huis ( 2 )
- O 20 okt 2020 Herfst, creatieve projecten en plantjes * ( 1 )
- O 12 okt 2020 Plantenmoeder * ( 9 )
- O 12 okt 2020 Onvergeten herinneringen 18+ ( 2 )
- O 31 aug 2020 Gewicht ( 2 )
- O 31 aug 2020 Dag 169: Verhuizen ( 1 )
- O 13 aug 2020 Vaarwel Antigone ( 3 )
- O 05 aug 2020 Soms denk ik aan Antigone
- O 05 aug 2020 Vakantie ( 2 )
- O 11 jul 2020 Dag zoveel: Positiviteit ( 4 )
- O 15 apr 2020 Dag 31: Pesach en Pasen
- O 02 apr 2020 Dag 18: Heel veel thee en andere pakjes ( 5 )
- O 27 mrt 2020 Heerlijke Chocolate Fudge koeken 2 ( 7 )
- O 27 mrt 2020 Dag 12: ik wiggle mijn arm onder je ( 2 )
- O 24 mrt 2020 Dag 9: beginnersfoutjes ( 1 )