Dag 169: Verhuizen

Na 169 dagen bij Rachél haar ouders te hebben gewoond, komt de dag van verhuizen ineens erg dichtbij. Het begon met de corona-maatregelen en mondde uit in een iets dat groter was dan ik nu lijk te kunnen bevatten. Gevolgen zijn groot geweest. Ik heb meer zelfstandigheid ontwikkeld ten opzichte van mijn ouders en familie en heb de familie van Rachel beter kunnen leren kennen. Op haar moeder na dan, want die is nog steeds in haar familiehuisje en komt over twee weken terug. Haar leer ik nog wel kennen. Rachel leert mijn familie ook nog wel kennen.

Afgelopen weekend was ik met mijn ouders een weekendje in Zeeland. Lekker uitwaaien op het strand. Gisteren was Rachel er ook. Ze kwam na de kerkdienst die we terugluisterden en bleef tot en met het avondeten, waarna we samen terug reden naar Amsterdam.

De preek van de dominee ging over David. Jonathan kwam hem vertellen dat zijn vader, koning Saul, zo boos op David was dat hij David wilde vermoorden en dat David moest vluchten. Er stond in de schriftlezing dat Jonathan David kuste bij het afscheid. Ik moet erbij denken aan het bijbelvers waarin staat de David zegt dat zijn liefde voor Jonathan dieper gaat dan die voor vrouwen. Je kunt erbij denken wat je wilt, wat het echt betekent heeft voor David kun je niet meer achterhalen. Maar ik interpreteer het graag als een homoseksuele relatie die die twee hadden. Misschien was David biseksueel? Wie zal het zeggen?

Morgen is de sleuteloverdracht en krijgt Rachel haar kamer bij mij op de gang. Van mijn kamer maken we de slaapkamer en van Rachel haar nieuwe kamer maken we een woonkamer. Ik ben zo benieuwd! Ik heb al een salontafeltje en een stoel die we in de andere kamer kunnen zetten, mijn éénpersoonsbed wordt een bank, ik ga kussentjes naaien en haken voor op de bank, we hebben een schommelstoel besteld op marktplaats... We moeten alleen nog een eettafel met stoelen, want het tafeltje dat ik al had is wat klein, die laten we in de slaapkamer staan. Ik had een groot computerscherm dat ik nooit gebruikte en die gaan we gebruiken als tv. Super chill, ik heb daar nooit plaats voor gehad.

Ik ben benieuwd hoe mijn huisgenoten gaan reageren op Rachel en mij, nu Rachel bij mij komt wonen. Is dit het einde van een goed tijdperk op de gang, of zal het juist goed uitwerken? Ik zie voor me dat we best wel spelletjesavonden kunnen doen in onze woonkamer als corona een beetje verminderd is, en we er samen kunnen eten, enzo. Meer verbinding. Binnenkort gaat één van de huisgenoten die voor verbinding zorgde weg, dus dan is het up to us om voor verbinding te zorgen. Ik wil ervoor gaan.

Morgen dus de eerste spullen in de kamer zetten en de verhuizing is begonnen. Het einde van een tijdperk in Amsterdam, het begin van een nieuw tijdperk: één met Rachel samen. Ik hoop dat er straks meer ritme in het leven komt en we meer onze draai gaan vinden. Want hoe doen we het allemaal? Wanneer en hoe vaak gaan we bij wie op bezoek, bij familie, bij vrienden? Hoeveel tijd gaan mijn studie en toekomstige bijbaan vragen? Het zal wel even duren voor we onze draai vinden...

Ergens vind ik het zo spannend en moeilijk... Mijn kindertijd is nu echt ten einde. Ik woon niet meer bij mijn ouders, maar ga samenwonen met mijn vriendin. Sneller dan gepland. Het is ook een beetje afscheid nemen. Ik merk dat bij mijn ouders zijn niet meer is wat het was. Relaties tussen mij, mijn broertje en zus zijn veranderd. Ik voel me niet meer honderd procent thuis in het huis van mijn ouders. Ik mis Rachel als ze er niet is en vind het combineren van Rachel in mijn familie nog moeilijk. Het is nog wennen. Maar daar kunnen we aan werken.