Dag 31: Pesach en Pasen

Ik vind het gek om te zeggen, maar: tijd vliegt! Ineens zit ik al 35 dagen in sociale isolatie bij Rachel thuis. We hebben het heel fijn samen. Zij heeft het eerst deel van Harry Potter gekocht en leest mij elke dag voor. In het Engels dus aan het einde van de quarantaine is mijn Engels denk ik uitstekend. Het tweede boek is al besteld, hoewel we nog maar op de helft van het eerste boek zijn.

Ik heb daarnaast het boek Exodus, boek van de bevrijding gekocht, van Jonathan Sacks. Het leek mij een heel interessant boek en Rachel en ik lezen er om de beurt uit voor. Ik betrapte Rachels vader er laatst op dat hij zat mee te luisteren (en daarna in slaap viel, maar dat is een tweede). Het gaat over hoe het volk Israël een natie werd, en welke rollen God en het volk spelen in het verhaal, vanuit Joods perspectief. En dan vooral gericht op de Thora in het geheel. Zowel Rachel als ik vinden het erg interessant.

Daarnaast ben ik veel bezig met stage. Ik mag dingen ontwerpen en schrijven en word er erg blij van. Vandaag is weer een dag dat het wat rustiger is, maar dat duurt hopelijk niet lang. Steeds als het rustiger is, komen er weer nieuwe taken binnen, dus het zal wel van korte duur zijn. Kan ik mooi even aan mijn stageverslag zitten.

Afgelopen week begon Pesach. Rachel en ik hebben het gevierd met onze quarantainegang: haar zus, haar man, hun kinderen, haar vader, ik en de buren van haar zus. Dat is de groep die we zien momenteel, verder zien we niemand. De buren vierden het op de traditionele manier, in het Hebreeuws met af en toe Engelse vertaling, mooi gedekte tafel en heel lang niks eten. Het was heel bijzonder om dat eens mee te maken. De kinderen zongen het lied met de vraag waarom deze nacht anders is dan andere nachten en halverwege zong de rest mee. De matse werd verstopt en gevonden en tijdens het eten waren de kinderen helemaal op: het was immers al 10 uur geweest.

De tweede keer Pesach was bij Rachel haar zus thuis. Het was de meer liberale manier. De kinderen kregen eerst het verhaal te horen, waarbij iedereen zich volledig inleefde in het verhaal en de 10 plagen (de dochter verstopte de pop Mozes wel erg goed, die vonden we na de maaltijd was weer terug). Daarna volgde het verhaal voor de volwassenen in het Engels, waarbij iedereen om de beurt een stukje voorlas uit een levendige versie van het verhaal. Tussendoor zongen we liedjes in het Hebreeuws en Engels en ik drukte Rachel op het hart dat ik volgend jaar de liedjes in het Hebreeuws allemaal uit mijn hoofd wilde kennen. Halverwege gingen we vast wat eten zodat we geen honger zouden krijgen. Er was zóveel eten... Dat geldt overigens voor beide keren dat we het vierden. Zoveel lekker eten! Kip, stoofvlees, zalm, rijst, salade, smeersels voor de matses, joodse specialiteiten...

Zondags was het dus Pasen. Mijn moeder had me een doos paaseieren gestuurd en ik kreeg spijt dat ik gezegd had dat ik liever met de verjaardagen wilde komen dan met Pasen. Ik miste mijn ouders, broertje en zus ook enorm, huilde op een avond Rachel haar schouder nat en we besloten dat we met het eerste mooie weer naar Brabant zouden vertrekken. Met Pasen was het ineens mooi weer en daar gingen we, met de auto naar Brabant, op voorwaarde dat we afstand zouden houden en in de tuin konden zitten. (De quarantainegang is immers al groot genoeg, we konden niet nóg meer mensen erbij betrekken. Het was kiezen. Ik had voor Rachel gekozen.)

Het was gek om bij mijn ouders te zijn. Het was in het begin wat ongemakkelijk. Kreeg ook het idee dat ze vonden dat we ons aanstelden, met onze anderhalve meter afstand. Dat had mijn moeder ook duidelijk laten merken tijdens het telefoongesprek voorafgaand aan het bezoek: ze begreep niet waarom we afstand wilden houden; ik was toch immers haar dochter? Maar al snel ontdooide de boel. Volgens Rachel was ik veel comfortabeler toen we nog alleen waren met mijn ouders (mijn zus en broertje gingen even weg). Ik zei dat dat wel klopte, mijn zus had heel judgy gekeken naar mijn idee en lijkt ergens oncomfortabel bij. Misschien bij het feit dat ik nauwelijks met haar over Rachel gepraat heb. Het was wel fijn om even bij mijn ouders te zijn. Ze even weer te spreken. Ook heb ik meteen mijn zomerkleding gehaald, omdat het nu mooier weer wordt.

Een beetje gek is het feit dat mijn familie buiten het gezin niet weet dat ik bij Rachel zit. Ze weten ook nog niet dat ik een relatie met haar heb. Ik moet het mijn opa en oma vertellen, maar ik durf ze niet te bellen. Bang voor wat ze gaan zeggen. Mijn moeder vertelt het ze blijkbaar ook niet, als ze denken dat ik in mijn studentenkamer zit. Ik weet niet zo goed wat ik daarmee moet. Ik moet ze denk ik gewoon bellen en het ze vertellen, maar ik ben zo bang...