Vakantie

Het duurde twee weken voor ze weer terug was. Twee lange weken. Ik had niet gedacht dat zulke weken zoveel invloed zouden hebben.

Rachel was met haar familie op vakantie gegaan en ik bleef bij mijn ouders. Wist niet meer wat ik met mezelf aan moest. In het begin miste ik Rachel heel erg. Maar ik zette het van me af: het waren immers maar twee weken. Ik moest leren weer in slaap te vallen zonder in Rachels armen te liggen. Het duurde even, maar alles went. Ik moest mijn dagen opnieuw indelen. Maar alles went? Het wende maar nauwelijks. Tijdens het werken ging het wel, maar na werktijd zwierf ik doelloos door het huis. Ruimde mijn kamer wat op. Liep mijn ouders achterna bij wat zij aan het doen waren. Ik was mijn zelf-zijn kwijt. In mijn eentje was ik niet meer. Ik was een "samen" geworden. In mijn eentje was ik "half".

Ik dacht letterlijk dat mijn medicatie moest worden bijgewerkt, want ik voelde me op den duur afgevlakt. Ik wist niet meer wat ik moest doen en mijn emoties had ik weggestopt. Had ik dit niet eerder gehad? Had ik ze toen niet verlaagd?

En toen kwam Rachel weer thuis. Mijn emoties bleven uit. Hield ik nog wel genoeg van haar? Wat was er aan de hand?

Maar toen zei ze: "ik heb een cadeau voor je. Een verrassing." Ik pakte het vierkante, platte pakje uit. Een fotoboek, vol herinneringen. Er werd iets in mij wakker. Mijn emoties kwamen tot leven. En ik huilde. Alle herinneringen, alle emoties, ze borrelden op, vlieden uit me. Wat had ik haar gemist. Zo erg, dat ik mijn gevoel had uitgeschakeld. Wat een geluk straalden we uit op de foto's. Wat een herinneringen gingen met de foto's gepaard. Zoveel emoties. Zoveel liefde.

Rachel zweert dat ze nooit weer zonder me op vakantie gaan zal. Zeker niet voor twee weken. Ook zij miste me. Ze heeft me brieven geschreven. Emotionele brieven. Ik had nooit gedacht dat perfectie in liefde bestaan zou. Ik had nooit gedacht dat die perfecte in liefde voor mij de vorm van een vrouw had.

We zijn bezig met het zoeken van een huis. Waarschijnlijk gaat het nog wel even duren, en daarom gaat Rachel tijdelijk, voor waarschijnlijk een half jaar of langer, bij mij in huis trekken. We bouwen mijn kamer om tot slaapkamer, maken van haar toekomstige kamer een woonkamer. En dan gaan we daar samen wonen. Totdat we samen een plekje vinden. Hoe zal dat gaan? Hoe zal de toekomst worden? Het is zo spannend allemaal.