Vaarwel Antigone
Het is klaar. Voorbij. Antigone wordt afgesloten.
Na drie maanden geen contact met haar te hebben kunnen krijgen, heb ik contact opgenomen met haar beste vriendin. Ik maakte me immers zorgen. Zij had ook al even geen contact met haar gehad, maar meer om redenen vanuit haarzelf, niet omdat zij geen contact opnam. Dus ging zij weer contact opnemen met een goede vriend van Antigone. Zijn reactie kwam al snel. Het ging goed met Antigone. Ze had een nieuwe vlam en daar was ze druk mee.
Dat was het dan. Drie maanden heb ik het mij afgevraagd: hoe zou het met haar gaan? Zou ze iedereen afhouden? Zou ze niet eenzaam zijn? Zou ze wegkwijnen in een depressie? Drie maanden heb ik me zorgen om haar gemaakt. Het was voor niets. Alles ging goed. Ik ben gewoon vergeten.
Ik heb al die jaren de lichte angst gevoeld om vergeten te worden. Ik weet dat Antigone dat soms met mensen deed: het contact verbreken en het nooit weer opnemen. Ik was blij dat ik zo close met haar was dat dat niet zou gebeuren. En toch is dat moment nu hier: ik ben vergeten. Ze heeft me uit haar handen laten vallen. Het is voorbij.
Dit is dan ook het einde. Ik ga Antigone afsluiten. Ik ben zo boos op haar en zo verdrietig. Al die jaren vriendschap weggegooid alsof het niks is.
Het is ook gewoon: ze zei altijd dat ik zoveel voor haar betekende en zij betekent ook heel veel voor mij. Hoe kan ze contact dan gewoon verbreken? Hoe kan ze ineens weg zijn?
De theorie van Rachel is dat Antigone het contact met mensen verbreekt als ze te dichtbij komen. Ik weet niet of dat waar is: ze verbreekt toch ook het contact niet met haar beste vriend. Ik weet niet of ik er ooit achter kom waarom ze het contact van de een op de andere dag verbroken heeft. Ik schrijf haar nog een brief (appjes komen toch niet aan), ik schrijf een verhaal over haar, en dan is het klaar. Succes met je leven.
Vaarwel Antigone.
Na drie maanden geen contact met haar te hebben kunnen krijgen, heb ik contact opgenomen met haar beste vriendin. Ik maakte me immers zorgen. Zij had ook al even geen contact met haar gehad, maar meer om redenen vanuit haarzelf, niet omdat zij geen contact opnam. Dus ging zij weer contact opnemen met een goede vriend van Antigone. Zijn reactie kwam al snel. Het ging goed met Antigone. Ze had een nieuwe vlam en daar was ze druk mee.
Dat was het dan. Drie maanden heb ik het mij afgevraagd: hoe zou het met haar gaan? Zou ze iedereen afhouden? Zou ze niet eenzaam zijn? Zou ze wegkwijnen in een depressie? Drie maanden heb ik me zorgen om haar gemaakt. Het was voor niets. Alles ging goed. Ik ben gewoon vergeten.
Ik heb al die jaren de lichte angst gevoeld om vergeten te worden. Ik weet dat Antigone dat soms met mensen deed: het contact verbreken en het nooit weer opnemen. Ik was blij dat ik zo close met haar was dat dat niet zou gebeuren. En toch is dat moment nu hier: ik ben vergeten. Ze heeft me uit haar handen laten vallen. Het is voorbij.
Dit is dan ook het einde. Ik ga Antigone afsluiten. Ik ben zo boos op haar en zo verdrietig. Al die jaren vriendschap weggegooid alsof het niks is.
Het is ook gewoon: ze zei altijd dat ik zoveel voor haar betekende en zij betekent ook heel veel voor mij. Hoe kan ze contact dan gewoon verbreken? Hoe kan ze ineens weg zijn?
De theorie van Rachel is dat Antigone het contact met mensen verbreekt als ze te dichtbij komen. Ik weet niet of dat waar is: ze verbreekt toch ook het contact niet met haar beste vriend. Ik weet niet of ik er ooit achter kom waarom ze het contact van de een op de andere dag verbroken heeft. Ik schrijf haar nog een brief (appjes komen toch niet aan), ik schrijf een verhaal over haar, en dan is het klaar. Succes met je leven.
Vaarwel Antigone.
13 aug 2020
- meld ongepast verhaal
-
lonelyspirit
donderdag 13 augustus 2020 16:02
zo herkenbaar dit. maar ik ben dan antigone. en verdomd ook dat is lastig.
-
knowthyself
donderdag 13 augustus 2020 16:28
Mijn hypothese: jij kunt niet meer aan het lijntje gehouden worden met haar ambigieuse opmerkingen, nu jij Rachel hebt. Je bent zelfverzekerd, geliefd. Misschien ben in cynisch. Wel blij voor je
-
Psyche (opgeheven op 09-05-2021)
donderdag 13 augustus 2020 17:32
Soms is het beter om geen energie meer te steken in dit soort dingen. Dat is alles wat ik kan zeggen.
Hoe jammer het ook is.
Het moet van twee kanten komen, ook als je weet dat iemand je wegdrukt moeten er ook grenzen zijn.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 05 nov 2023 Afbouwen 4: thuiskomen in je hoofd ( 1 )
- O 11 okt 2023 Afbouwen 3 en werken aan een beter functioneren
- O 09 okt 2023 Afbouwen 2
- O 06 okt 2023 Afbouwen ( 2 )
- O 07 aug 2023 Update over het leven
- O 17 mei 2023 Doodmoe
- O 20 sep 2022 Wandelen als medicijn ( 2 )
- O 13 mei 2022 Trouwjurken passen 2 ( 3 )
- O 08 apr 2022 Antigone - reflectie twee jaar later ( 5 )
- O 05 apr 2022 Trouwjurken passen ( 4 )
- O 23 aug 2021 Een bijzonder meisje
- O 12 aug 2021 Maandenlange ruzie
- O 21 apr 2021 Overwegingen rond medicatie 2 ( 2 )
- O 13 apr 2021 Overwegingen rond medicatie ( 3 )
- O 26 feb 2021 Vermoeidheid en nieuwe projectjes ** ( 2 )