lichamelijke aanwezigheid & geestelijke oefeningen

Elke
verwoording is
een vertaling van
wat we op een bepaald moment
voelen, denken, doen
en laten.

Wanneer ik
leef volgens mijn oorspronkelijke eigen bronnen
zou ik misschien nooit hebben
moeten 'trouwen'?

In ieder geval
hoef ik er me nu het hoofd niet meer
over te breken.

Als ik
maar eerlijk luister
naar de stem binnenin mij
dan weet ik of op een gegeven moment
iemand of iets 'voor mij
bestemd is'
of niet!

Maar
ik moet er niet over piekeren
want dat heeft absoluut
geen zin ...

Of
er allerlei
verdraaide theorieen op na houden.
Gewoon wat meer vertrouwen hebben in mijzelf
en weten dat ik een bepaalde weg moet gaan
en nu niet denken of ik later niet te eenzaam zal zijn
als ik nu getrouwd ben met iemand, gewoon
samenwoon of 'alleen' ben.

Het seksuele
is bij mij toch eigenlijk niet zo belangrijk
terwijl het voor sommige anderen een obsessie lijkt te zijn?
Ik ben niet zo'n oerman, tenminste niet seksueel:
ik ben geen mannetjesdier en dat geeft me ook geen gevoel
van minderwaardigheid
meer.

Het oerlichamelijke
wordt bij mij op allerlei manieren doorbroken en afgezwakt
door een eigen en gedeeld vergeestelijkingsproces.

En het is net
of ik me voor die vergeestelijking
soms een beetje geneer.
Wat WEL 'oer' bij mij is,
dat zijn de menselijke gevoelens,
er zit een soort van oer-liefde en
oer-medelijden in me
voor mensen,
voor 'alle' mensen.

Ik geloof niet,
dat ik alleen maar deug voor EEN persoon
en ook niet meer voor de liefde van EEN vrouw [of man eventueel].
Het is me soms net of ik het eigenlijk een beetje kinderachtig vind,
dat liefhebben van EEN mens.
Ik zal ook niet EEN persoon alleen trouw kunnen zijn,
niet vanwege andere mannen of vrouwen,
maar omdat ik zelf uit
zoveel verschillende mensen
besta.

Ik ben nu
61 en het is me,
of ik in mijn leven al genoeg heb liefgehad
en liefgehad ben geworden.
Ik voel me al heel oud en toch jong tegelijkertijd:
het zal dus wel niet toevallig zijn
dat de persoon met wie ik al meer dan 36 jaar samenleef
ook zo'n leeftijd heeft, dat er een gemeenschappelijke toekomst mogelijk of wenselijk is of wenselijk zou zijn met 'iemand anders' en dat de andere mensen die ik ken
ook met anderen zullen samenleven of
gewoon 'alleen blijven'?

Ik geloof
dus niet meer,
dat het mijn weg zal zijn: EEN vrouw - EEN liefde.
Ook al ben ik wel sterk erotisch aangelegd en heb soms ook behoefte
aan liefkozingen en tederheid.
En die zijn er ook altijd
om mij heen
geweest.

Ik merk dat ik het toch niet
zo kan opschrijven als ik het soms 's nacht of in de vroege ochtend voel,
half wakker, half dromend en nog niet helemaal ontwaakt
of in diepe droomslaap ...

Mijn innerlijke intuitie
heeft me alleen ja laten zeggen
op alle omstandigheden waarin ik me heb bevonden
gedurende die afgelopen tientallen jaren onder diverse omstandigheden
en op zeer verschillende tijden
en plaatsen.

We leven
toevallig al lang samen
en hebben met veel plezier ons kind grootgebracht in die dertig jaar
en alleen maar die innerlijke stem moet [net als bij haar] mijn enige leidraad zijn,
bij alles wat ik doe en laat, maar vooral ook in deze zaken:
ik bedoel maar, dat er uiteindelijk alweer een soort van rust in mij is gekomen
en een zekerheid en het zeker weten van
een eigen weg te gaan als ik terugkijk
op mijn hele bewuste leven,
gebaseerd op de innerlijke stem
van mijn geweten.