liefdesverdriet.. zo ingewikkeld

Donderdag 17 augustus.
23:45

Ik kom net terug van de bioscoop. Heb net mijn klasgenootje doei gezegd.. en opeens overkomt het me.
Ik voel me wazig en van het padje. Opeens voel ik intens verdriet. Ik wil huilen, slaan, schoppen..
Opeens mis ik mijn nu ex-vriendje enorm en merk ik dat ik boos ben op de situatie.

ik wil het gewoon niet. Ik wil zelf niet zo verdrietig zijn en ik wil ook niet dat hij verdrietig is. Ergens geloof ik wel dat dit makkelijker voor mij moet zijn dan voor hem omdat ik de keuze heb gemaakt. Op dat moment ga ik nadenken.... als ik me al zo kut voel, hoe is hij er dan nu aan toe?

Ik vraag me veel af hoe het met hem gaat.. en op momenten zoals nu wil ik hem om me heen hebben. Beleef ik momenten opnieuw. Hoe ik hem aankeek in de ochtend in bed, hoe ik hem besprong op de bank, hoe hij altijd over het station liep, hoe hij altijd zijn sleutel kwijt was... ik mis die momenten dan zo erg. dan denk ik, ik kan gaan, naar hem toe, ik wil dat vertrouwde gevoel weer!! .. Ik weet alleen dat het geen zin heeft.. dat het ook niet gaat lukken. Dat gevoel is dan pijnlijk. Vraag ik me weer af waarom dit mooie stuk moest gaan. Ik vind het gewoon zo jammer.

Soms voel ik me echt alleen. Soms als ik letterlijk alleen ben maar zoals nu, nu ik best veel in contact ben met vrienden voel ik me juist dan ook alleen. Ik mis hem dan. Zijn altijd warme handen en warme borstkas waar ik ALTIJD de rust weer vond. Een vriend van mij vroeg of ik de seks al miste ik zei, nee joh, echt niet. op dit soort momenten mis ik wel de intieme momenten... dat kunnen knuffelen wat dan zo goed voelde..
Onze laatste afscheidsknuffel was super intiem. Er gebeurde niks vreemds maar hij duurde focking lang en het voelde alsof onze lichamen samensmolten. Ik vond dit best naar... ik wou hem niet meer los laten maar ik moest want ik kon hem niet blijven knuffelen. Ik moest afscheid nemen. Dit was echt vreselijk... doorgegaan met de gedacht: het moet zo zijn, het is beter zo. al had ik toen het gevoel alsof ik mijn hart daar achter liet...

liefdesverdriet is zo veel ingrijpender dan ik had kunnen denken..
ik besef het ook allemaal maar niet.. wat me frustreert.. ik word geleefd ..
alsof ik in een attractie zit die de ene keer heel mooi omhoog gaat en daarna doodeng naar beneden stort... om vervolgens door een salto weer ergens halverwege op de baan uit te komen.

ik kan alleen maar denken : het hoort erbij. het gaat over.

Ik hoop dat het snel beter gaat.. met mij en met hem.
ik mis hem