Losse momenten

Het meisje met de angstaanvallen, dat zegt: 'Ik ben geen meisje met een blanco verleden'.

De hoofdstukken die ik lees in een boek van K. Schippers en dat ik dan ineens moet denken: 'Zou er nog iemand zijn die het werk van Gerrit Krol leest?' Hoe lang is het geleden dat de man stierf? Een van de meest originele schrijvers in de Nederlandse literatuur. Schippers is in zekere zin wel met hem te vergelijken. Charlotte Mutsaers ook. Denk ik.

De foto die mijn jongste dochter op Facebook plaatste, die een keer of vijftig geliket werd en dat ik dat toch leuk vond, hoewel ik vind dat dat me niets moet doen.

Mijn dochters die oude foto's bekijken en er met hun smartphone foto's van maken.

Een hele discussie op Facebook, waarbij ik nota bene orthodoxe christenen moest verdedigen. Ik had een stukje geschreven op mijn weblog over Eredienst aan huis, een boek met portretten van 'thuislezers', mensen dus die geen enkele kerk goed genoeg vinden en daarom thuis een preek lezen.

Je krijgt dan meteen reacties van modernere en verlichtere christenen die dat erg vinden. Eigenlijk keuren ze daarmee die thuislezers af. Ik gaf als reactie dat je het kunt waarnemen en dat je je erover kunt verbazen, maar dat je geen oordeel hoeft te geven. En daarna moest ik nadenken over het verwijt dat verbazing ook een oordeel is.

Maar daar was ik het niet mee eens. Verbazing zegt iets over je verwachting. Ik had niet verwacht dat de groep thuislezers zo divers was: van jong (21 jaar oud) tot oud en van academisch geschoold tot ongeschoold.

Dat er een Flügelmuts op de kast ligt die niet van mij is.

Een bos bloemen op tafel. Kaartje van de directeur: dank voor de inzet en voor het mooie resultaat. Alle personeelsleden kregen die. Toch blij.

Een harde bui, waardoor mijn tomatenplanten plat tegen de grond sloegen. Dat ik gisteren stokjes heb gekocht bij een tuincentrum en de planten aan die stokjes heb gebonden.

Dat was de week zo ongeveer. Nou ja, dat zijn momenten uit de week. Losse momenten.

Het liefst willen we lijn aanbrengen. We zien ons leven niet als een grabbelton vol losse momenten, maar als een waslijn waar de momenten keurig op volgorde aan gehangen zijn. Ik snap de behoefte aan die lijn en ik denk dat ik, terugkijkend ook de lijn zie. Maar misschien moet ik meer de momenten koesteren. Ook als ze voorbij zijn. Juist als ze voorbij zijn.

Dit moment bijvoorbeeld, dat nog niet voorbij is, maar als ik klaar ben met typen wel: de donkerte die tegen het glas in de schuifpui plakt, met in de verte het buitenlampje aan de schuur; de oude muziek op de tv (192 Tv); het trusteberichtje dat ik zo naar mijn lief sms; hoe ik de lichten uitknip en naar boven ga, op weg naar zes uren slaap.

En dat ik nog even aan je denk. De lezer die ik niet ken en in wiens of wier ogen ik kijk vantussen de zinnen.