Van de zalm en de wijn. En het neuriën.

Dat het zo druk was voor ons allebei en dat we moesten vieren dat dat voorbij was. Of bijna voorbij was. Of voorbij zou kunnen gaan. Daarom zaten we zaterdagavond op het terras van Het Pomphuis en lieten de uren tussen onze vingers door glippen, terwijl we de kipsalade met mango en koriander, de zalm met saffraan, de mangocheescake met yoghurtijs aten, de chardonnay dronken en nog een chardonnay.

Waarna we naar huis fietsten, waar mijn Jongstedochter al was. En even later kwamen de nichtjes zich optutten, totdat ze goed roken en er goed uitzagen in het lang, met een split natuurlijk.

Om kwart na het heksenuur gingen wij naar bed en naar elkaar en zij stonden zo ongeveer klaar om fiks te gaan stappen in hun stoute schoenen. Het was een uur of vijf toen ze terugkeerden, maar dat hebben we niet gehoord. Om halftien (of zo) was iedereen weer present, energiek en wel.

Wij stapten toen net op onze fietsen, want we wilden de bospaden op, de lanen door, over halfverharde en mulle wegeltjes en gelukkig ook over geasfalteerde fietspaden en na een kilometer of twintig, vijfentwintig op een terras, met koffie en iets erbij. Dat wilden we en dat deden we.

En we vertelden elkaar wat we te vertellen hadden en vroegen elkaar naar wat we te vragen hadden. Dijkmeisje noemde ik haar ooit op deze bladzijden, al is ze geen meisje meer en ze woont tegenwoordig ook niet meer aan de dijk. Het huis is verkocht, verbouwd en dus eigenlijk weg. Maar het is er nog in het verhaal dat ik ooit schreef en dat ik hier misschien een keer moet plaatsen of misschien moet ik linkje aanleggen naar de dbnl-pagina waar het staat.

In dat verhaal was ik trouwens het meisje met de duistere gedachten en misschien wel de wanen. Gedachten die nooit in haar hoofd zijn opgeklommen of in haar hart zijn neergedaald. Het toetsenbord volgt wegen die we zelf niet bedenken.

En nu is het avond. De muziek is gestopt, het glas is half leeg en straks helemaal leeg. Ik ben geen pessimist, ik zal het zometeen vullen. Misschien wel voller dan het hoort, vanwege wat er nog in de fles zat. Vol zoals soms mijn hoofd is, zoals vaak mijn leven is, zoals mijn hart soms is. Zodat ik straks neuriënd de trap op kan gaan, in het huis waar Dijkmeisje nu niet is en dat is goed.

Mooi. Alles.