Lowlands?

Ik zou dus naar Lowlands. Keiveel zin in en alles al geregeld. Komt I. de gedragswetenschapper gisteren terug van vakantie en ineens hangt er een donkere wolk met vraagtekens boven Lowlands. Ze had van mij best een weekje langer vakantie mogen hebben!

Gister dus gesprek gehad. Ze maakte zich over mij meer zorgen dan over M. Ze vroeg zich af of ik het wel aan zou kunnen, ze vind dat je voor zoiets wel sterk in je schoenen moet staan. Ze vroeg zich af of ik mijn grenzen wel aan zou kunnen geven en of ik daar dan wel aan vast zou kunnen houden. Ze vroeg zich ook af of ik wel zou bellen als het niet goed gaat. Mijn eerlijke "nee, de kans dat ik het niet doe is groter dan dat ik het wel doe" was er eerder uit dan het "ja, natuurlijk zal ik dat doen" wat ik eigenlijk had willen zeggen. Ik wil er zó graag heen dat ik misschien mezelf ook wel een beetje voor de gek heb gehouden met mijn relativerende "als het niet anders kan dan bel ik mijn zus" (die gaat namelijk ook) of dat ik de groep wel zou bellen. Maar dat kan ik wel mooi zeggen, maar ergens diep van binnen weet ik dondersgoed dat dat bij mij niet zo makkelijk gaat als ik zou willen. Ik heb in mijn eerlijke bui ook gezegd dat ik als de rollen omgedraaid waren ik mezelf geen toestemming zou geven. Uiteindelijk voelde ik de bui al hangen, de manier waarop I. sprak, maakte mij duidelijk dat de kans dat ik alsnog mag gaan minimaal is. Toen ik wegging heb ik haar uitgescholden en alles kapot geslagen wat er kapot gemaakt kon worden. Alleen de woorden kwamen niet over mijn lippen en ik was al buiten voordat mijn handen ook maar iets aangeraakt hadden. Scheelt weer in de financien.

Ze gaan het vandaag dus bespreken in de teamvergadering. Dus ik gister avond met pen en papier in de hand, muziek aan en mijn handen laten schrijven. Ik heb de brief gekopieerd en aan grl meegegeven zodat ze die kunnen bespreken in de vergadering. Ik heb zoals gewoonlijk weer eens iets gedaan waar ik goed in ben; mijn eigen glazen ingooien. De kans dat ik mag gaan wordt steeds kleiner.




Maandag 11 augustus '08

Met welke argumenten zou ik moeten komen? Ik zou kunnen zeggen dat ik er wel van overtuigd ben dat ik het kan. Maar ik zeg het niet omdat ik weet dat ik er misschien wel grandioos naast zit. Ik zou kunnen zeggen dat het door moet gaan omdat alles al geregeld is, maar ook dat vindt ik geen goed argument. Ik zou kunnen beloven dat ik bel als het niet goed gaat. Maar ook dat zeg ik niet omdat ik mezelf dan voor de gek houdt, ik weet dat dat nog heel moeilijk is voor mij. Als ik antwoord moet geven op de vraag wat ik nodig heb om het goed te laten gaan, zodat ik het wel kan. Dan zeg ik tijd. Maar die tijd is er niet. Als ik in jullie schoenen zou staan, dan zou ik niet mogen gaan, daar ben ik heel eerlijk in. Ik zou stiekem kunnen gaan, maar dat mag ik niet van mezelf. Als er dan iets is, kan ik al helemaal geen kant meer op. Het enige rechtvaardige argument is dat ik heel graag wil ondanks dat ik het ook wel spannend vindt. Maar mijn wil en verstand liggen ver uit elkaar in dit geval. Ik ben het gewoon niet eens met mezelf en daarom kan ik deze beslissing (of wat er nog van over is) niet maken, want ik weet het gewoon niet. Ik durf niet in te staan voor mezelf, ik kan niet inschatten wat ik wel zou doen als het niet gaat, ik zie alleen in dat ik niet het goede zal doen, niet zal doen wat ik zou moeten doen. Ik zeg wel "ik laat het op me af komen, ik zie wel", maar ik denk dat ook ik wel zo mijn twijfels zal hebben gehad. Ik heb ze alleen niet gezien totdat Ilse terugkwam van vakantie en er ineens een donkere wolk met vraagtekens boven Lowlands hing. Ik baal er enorm van, ik ben onwijs boos op mezelf omdat ik bang ben dat ik met deze woorden de kans om wel te mogen gaan nog kleiner maak dan dat 'ie toch al is. Heel boos zelfs omdat blijkt dat ik niet eens gewone en zogenaamd "gezonde" dingen kan ondernemen. Ik ga niet zeggen dat ik het kan, ik ga ook niet zeggen dat ik het niet kan. Ik zeg helemaal niets, ik laat het aan jullie. Daarmee zeg ik niet dat ik zomaar zonder slag of stoot zal accepteren wat jullie zeggen, ik durf wel te zeggen dat ik op den duur wel zal beseffen dat het beter is. Dat durf ik te zeggen omdat ik bang ben dat ik het antwoord al wel weet, ergens in mijn hoofd.

Marlies

"Als het niet gaat zoals het moet,
dan moet het maar zoals het gaat"

Waarom ben ik zo verdomde eerlijk geweest?