Vandaag zag ik je weer.
Ik had er best veel zin in om je weer te zien. Ik vond het spannend om bij je te zijn en ook heel fijn.... maar de magie bleef uit. Het voelde allemaal gewoon te veel vriendschappelijk.. je zegt dat je me leuk vind maar ik merk er gewoon niks van..
ik heb nu een paar keer het iniatief genomen om bijvoorbeeld tegen je aan te liggen.. wat dan ook.. maar ook dan doe je gewoon niks.. ik merk dat ik wel een reactie verwacht.. die uitblijft. Ik zou denken dat je dan een arm ofzo om mij heen zou leggen.. maarja..
Misschien is het nog wennen.. ik snap het ergens wel. Ik heb zo lang gezegd dat ik niks wou en nu lig ik tegen je aan.. maar als je echt iets voor mij voelt.. waarom geef je dan niet toe?..
Vanmiddag waren we alleen samen, je kwam nog even langs. Ik miste het gewoon... het voelde heeeel erg fijn.. maar ik miste die vonk.. en volgensmij heb jij dat ook.
MAAR.. ik vind het zo jammer..
Ik vind je zo lief.. aardig.. grappig. Je geeft mij gewoon een gevoel wat niemand anders kan of kon. Ik voel me zo fijn bij je.. maar ik ben denk ik niet verliefd op je.
maar ik vind het kut dat ik dit zo constateer.. want wat voel ik dan in hemelsnaam wel voor je?!
wat zijn we dan?! en hoe moet ik dit nu aanpakken?
er moet iets veranderen..
je betekend te veel voor mij als vriend..
maar ik wil eigenlijk niks veranderen... al zou dat wel beter zijn..
ik vind het gewoon zo moeilijk