Mijn ruimte blijft
Langzaam komt hij dichterbij door het vliegtuig, met zijn vleugels. Een groot gevaarte daar boven in de lucht. Vliegend
als een vogel brengt de piloot de passagiers naar hun bestemming. Dus ook hij, mijn broer, zal aankomen waar hij
heen wil. Verschillende vliegtuigen zal hij ingaan, meerdere luchthavens bezoeken en vele uren doorbrengen in het
voertuig. Van de andere kant van de wereld is hij onderweg naar huis te komen. Naar hier. Naar Nederland, het noorden,
onze stad, onze straat, mijn huis, mijn thuishaven, mijn 'veiligheid'.
Vier maanden geleden was het omgekeerd en wachtten 'we' vanaf deze plek op zijn eerste berichtje uit het Engelstalige
continent. Hij had velen uren vertraging en sst wat heb ik stiekem gelachen in mijn handje. Eindelijk ging iets niet zoals
hij graag wilde. Ik vond het geweldig.
Ik heb van alles bedacht om zijn reis langer te laten lijken, om mezelf meer ruimte en tijd te geven. Om zelf naar het
buitenland te gaan vlák voordat hij terugkomt. Ik hoopte tot vanmorgen toe dat hij immense vertraging heeft.
Maar ik weet beter. Mijn reële kant weet dat het niet uitmaakt. Ik zal zijn terugkomst moeten aanvaarden, mijn grenzen
aangeven vanaf het moment dat hij binnenkomt, mezelf niet wegcijferen voor de wensen en verwachtingen van mijn
omgeving. Mijn vriendinnetje bezorgde me dit inzicht. Zij vroeg wat ik niet kon beantwoorden. Liet me formuleren wat
ik niet op papier kreeg en stelde deze conclusie. Nee anderen mogen niet meer van mij verwachten als dat over mijn
grenzen is. Dank je. Dank je wel, deze aanmoediging had ik nodig.
Hij zal zijn inkeer in het gezin weer doen, ik mag mijn ruimte (blijven) eisen.
Past&Today, vrouw, 33 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende