Onterecht te laat

Het was 23:27 op de display van mijn iphone, 23:26 op de van mijn mp3. Mijn brommer bracht ik naar binnen want die stond te rillen van de kou bij de voordeur.

Terug naar de voordeur.

Met een blik naar links kan ik dan door het raam zien wat er voor tijd in de keuken geld, alsof de keuken zijn eigen tijdzone heeft. Blijkt het dat ik 6 minuten heb gedaan om de brommer binnen te zetten, ik zag hem namelijk net nog op 23:34 springen - dat vind ik nooit meetellen.
Ik doe de deur open, niet te hard en niet te zacht want niemand wilt wakker worden gemaakt natuurlijk. Dat was natuurlijk een poging van niks, de alarm laat even goed merken dat er gehaast moet worden anders begint hij te brullen.

De trap naar boven

Oh, daar heb ik ook zo'n hekel aan. Natuurlijk wil je zo stil mogelijk doen omdat iedereen slaapt maar naast het alarm heeft ook onze donkere-houten trap de neiging om dat allemaal te verzieken. Met elke stap kraakt een trede alsof de trap in huilen uitbarst van al het gewicht dat op hem komt - en dat valt toch wel mee? "Wees blij dat ik geen stiletto's aan heb".

En dan natuurlijk

de confrontatie.

Wij hebben een lange gang die uitloopt op mijn zusje's slaapkamer. Net daarvoor links en rechts bevinden de slaapkamers van mij en mijn ouders. Bij mijn ouders moet ik dus altijd melden dat ik thuis ben; 23:30 was de afspraak. Ik loop langzaam naar de kamer van mijn paps en mams, het zweet breekt mij al uit; want het is altijd een draai aan het rad van fortuin als ik het zo krap maak. De deur was dicht dus ik doe de deur zachtjes open. "Ik ben thuis" fluister ik, ook dat werkt niet. Dàt is veels te zacht. "Ik ben thuis" deze keer wat harder. "Goedzo jongen, kom je volgende keer wat eerder, je bent WEER te laat" vol verbazing check ik hun spliksplinternieuwe wordt-goed-wakker-radio-wekker - heeft hij kennelijk ook zijn eigen tijdzone.

23:40

Te lullig.












Seven