Geestendood

Ik moest weer eens wachten. En dat is niet zomaar
wat. Je moet in de binnenste dringen en alle onrust
sussen. De rest van de service-center kon dat ook wel. Maar ik daarentegen kan dat dan weer niet. Gelukkig is er muziek uitgevonden waar je alle frustratie naar kan uiten.

Ik ben dan niet van de harde muziek

Niet in frustrerende situaties. Dat kun je zo hebben. Er zijn ook mensen die op zulke momenten niet van snoeiharde rifjes houden. Tot die groep behoor ik ook. Er zijn zelfs haters. Maar tot die groep behoor ik dan weer niet. Ik heb
wel liefde voor wat harde muziek. De gitaar vind ik dan ook het meest complexe instrument ooit, van
kneiterharde akkoorden naar de wat droevige solo's. Daar moet je maar in staat zijn - als instrument.

Hoe dan ook.

Ik sta dus te wachten - en er zijn te weinig stoelen voor de gedupeerden. Bovenin hangen televisie's die de wachttijd voor mij moet verzachten. De wachtruimte is vrij netjes met in de hoek een lepelplant. Er onstond automatisch een rij en ik stond achterin tegen de glazen deur gedrukt - ik sta in de Alkmaarsche MediaMarkt Servicecentrum.

En net op het moment!

Ik breng mijn muziek naar de oren - de deur gaat open. Blonde haren, ray-ban bril, goedkope-maar-duur-uitziende schoenen. Pim deed de deur open en hij zat nu in hetzelfde schuitje als ik. Leuk en aardig zo'n bekende, toch huppelen er gemengde gevoelens door mijn hoofd - waarschijnlijk omdat ik nu mijn frustratie
op een andere manier moet uiten.

Maar we hadden toch genoeg om bij te kletsen.

Hij studeert bedrijfseconomie, had de schoenen goedkoop op de kop getikt, ze waren wel 4x meer waard. Morgen zou Pim de sleutels krijgen en zou hij een true-blue student worden. Want ja,
wat nou student? als je niet eens een eigen kamertje heb. Pim had alleen wel probleem met zijn oordopjes die hij 10 minuten geleden in de Mediamarkt had gekocht, als hij het snoertje draait dan zou één van de twee schokken. En dat
wil je natuurlijk niet als je het product net gekocht hebt. Ikzelf kwam mijn Ipod ophalen, hij liep al 3 maanden stof te verzamelen. Door een foutmelding wat zelfs de makers als 'ik weet het ook niet' omschreef had ik de moed opgegeven,
moeder daarentegen blies mij weer wat energie en zodoende had ik hem naar de mediamarkt gebracht. Nu kreeg ik een brief dat ik hem weer kon ophalen, het was een software-fout.

Nu is het zo, dat de mensen van de service ontiegelijk langzaam deden om de gedupeerden te helpen. Pim's geest en de mijne werden langzaam maar zeker dood.

"Kan ik u helpen?" riep linkerbalie

"Ja dat kan je!" retourneerde ik, en zijn blik gleed langs alle wachtenden. Hij vond zichzelf grappig - wij waren wachten.

"Wat kan ik voor u doen"

Ik toverde mijn afhaalbewijs tevoorschijn en pakte mijn pinpas. Bij mij kon meneer linkerbalie géén tijd rekken. 'product pakken, afrekenen en wegwezen', die gedachte zwervde al 2 uur door mijn hoofd.
"Dat word dan 29,95" en ik begin te pinnen.
Pim word ondertussen geholpen door rechterbalie, hij had wat enige moeite. Meneer rechterbalie geloofde niet dat de oortjes stuk waren.
Zonder enige aanduiding maakten de oordopjes van beiden kanten muziek wat eerst niet het geval was. Ik riep naar rechterbalie "ik heb ook
geluisterd hoor! ze doen het echt niet" dus gaf hij het een voordeel van een twijfel.

Pim mocht een nieuwe uitzoeken (na een kwartier gedoe)

Dus ik besloot even mee te lopen, de mediamarkt lag er toch naast en ikzelf was van plan nog even in de stad te blijven.

En we waren bij de oordopjes beland

"Deze moeten we zeker niet hebben" en Pim wees naar zijn vorige aankoop.
Dat vertelde meneer rechterbalie ook. Van hem moesten we een andere uitzoeken. We zochten wat goedkopere uit. Geen van de oordopjes, headsetsen koptelefonen hadden dezelfde prijs - Pim had geen zin om extra te betalen

Eenmaal buiten

Nu stonden we tegenoverelkaar, in afwachting: Pim pakte zijn oordopjes uit.
En draaide zijn plasticjes los. Dit was het moment waarop wij wachten. Pim was als de dood dat zijn oordopjes het nu wéér niet zouden doen. Dus hij
ging ze even testen.

Pim geeft mij een blik.

En die blik vertelden duizenden woorden. Hij boog naar achter
met de hand in zijn haar. Hij moest terug



Ik rende gauw weg.




Seven