De dood van een bankzitter

Mijn oud vrouwtje is dood. Ze woonde in mijn krantenwijk. Haar huisje lag precies op mijn terugkeer-naar-beginpunt-route. Hoewel ze eigenlijk niet in mijn wijk hoorde, wilde ze altijd een dubbel krantje van mij. Dus die bracht ik zoetjes. Wanneer ik me omdraaide en na de lange rozenlaan te zijn overgestoken kwam ik precies bij haar raam uit en dan zag ik haar zitten.

Altijd zat ze op de linkerbank, in haar kleine kamer, recht tegenover een kom met goudvissen. De goudvissen snakten altijd naar eten, maar nooit zag ik haar opstaan om ze eens te voeren. In plaats daarvan keek ze voor zich uit.

Open mond.

Hoofd een beetje schuin naar achter.

Ze had nog een bos wit krullend haar.

Pas na 10x langsgelopen - elke week weer hetzelfde krantje brengen - te hebben merkte ik pas op dat ze altijd in dezelfde positie zat. Ik durfde ook geen stop in mijn werktempo te zetten om alles uitgebreid te inspecteren. Op de tafel bij het raam lag een kat. Soms wel twee. En soms wel eens vijf.

Die tijd dat ik haar ken is best wel lang.

En elke dag was voor haar hetzelfde. Op de bank gekleefd - alsof ze er niet meer uitkon. Je gaat ook dingen afvragen of ze ooit wel eet en slaapt. Aangezien zij helemaal zen lijkt te zijn op haar bruinleren bank en zij niet kan zorgen voor de vissen. Soms moest ik in de avond krantenlopen, en nog steeds zat ze daar. Met dezelfde badjas aan en haar haar zat nog even goed als dat ik in de ochtend de krant zou wegbrengen.

Er was iets met mijn oude vrouwtje wat me aantrok. Iets wat mij elke week weer nieuwsgierig maakte, al was het maar om even te checken of ze er weer zat. Ik besloot eens mijn plas op te houden en bij haar aan te bellen om naar de w.c te mogen, maar daar is niets van gekomen.

De ene dag regende het, de andere dag scheen de zon. In mijzelf vond ik elke week de moeite om naar binnen haar recht aan te kijken - ze merkte me soms op - en naar haar te zwaaien met een grote glimlach op mijn gezicht. Ik probeerde er nog een beetje leven in te duwen maar ik vroeg mij soms af of ze daar ook wel bewust van was. Benieuwd naar wat er buiten gebeurde was ze toch al niet meer, òf ik moest langslopen - dat moet wel het enige 10seconden in de week zijn dat ze naar buiten keek. Ze zat vastgeneteld aan haar bank en het staren naar de vissen.

Ziel-ig

Vorige week deed ik hetzelfde ommetje en toen zag al meteen dat het was gebeurd. Een team polen waren alles van mijn oud vrouwtje aan het inpakken. Het waren kennelijk haar zonen want dat deden vol tranen, haar enige bezoek ook in die jaren dat ze daar woonde. Middenin de kamer stonden de verhuisdozen opgestapeld, de kom was leeg. De vissen hadden waarschijnlijk een mooie tour door de badkamer gekregen. De katten waren waarschijnlijk verdeeld onder de poolse zonen - ik kwam erachter dat de zonen oerhollands waren, mijn oud vrouwtje Gerda heette en van beroep was zij dominee geweest.

Dit deed pijn in mijn hart.

Een dominee die zo aan haar einde is gekomen. Zou ze alles nog wel herinneren? haar eigen kerk, gemeenschap en mensen die zij heeft geholpen? Zou ze van haar geloof zijn gevallen dat ze zo de afgelopen jaren heeft geleefd? Mij werd verteld dat ik best mocht komen naar de begravenis maar daar had ik geen trek in. Ik was wel nieuwsgierig - ik wilde dat zo houden.

Ik verwacht deze zaterdag het aan heel haarlem mede te delen door middel van de zondagskrant, waar daar zitten altijd rouwadvertenties in -op pagina 3. Niet te bevatten eigenlijk dat je einde zo zal verlopen.

Op pagina 3 staan
en dan kan je het helaas niet lezen.