Oude muziek

Om wat bestanden over te zetten heb ik een oude externe harde schijf uit de kast getrokken. De laag witte stof op de zwarte schijf bewijst dat er:
a.) iemand stiekem heeft ingebroken en gestoft heeft voor vingerafdrukken zoals ze in baantjer doen.
b.) vulkanisch as uit Letland(?) destijds de kast is in gewaaid en alleen de schijf bedekt heeft.
c.) de schijf een tijd niet gebruikt is.
d.) alle bovenstaande opties zijn goed.

Anyway, na alles opgezet en aangesloten te hebben (het is zo'n ouderwets dingetje, waarbij je nog een externe adapter aan moet hangen om hem van stroom te voorzien), blader ik wat door de bestanden heen en kom ik oude foto's, video's, schrijfsels en muziek tegen. Er is een tijdje geweest waarin ik veel video's maakte op/rond school om aan elkaar te monteren voor de lol of om presentaties mee te houden. Vooral een creativiteit ding, omdat het leuk was, en om maar bezig te zijn ergens mee.

Er zijn meerdere mapjes genaamd "muziek", en omdat ik nieuwsgierig was of er nog bangers zijn uit mijn verleden die ik mogelijk vergeten was, ben ik door de bestandjes heen gegaan. De meerderheid is muziek die ik nog draai of niet meer interessant vind, maar een paar waren inderdaad compleet vergeten. De herinnering die aan zo'n nummer zit maakt het fijne muziek, maar verder kneep ik mijn billen samen van cringe. Muziek waarvan ik toen dacht dat het zo diep was, gaat vooral over slecht omschreven liefdesverdriet. Iets waar ik me totaal niet meer mee kan identificeren.

Dat is een van de redenen dat ik mijn schrijfsels niet terug ga lezen. Vooral eerder werk, waarin ik nog geen specifieke stijl of genuanceerde manier van denken kon uiten (of gewoon opzoek was naar negatieve aandacht), is frustrerend slecht. Er valt in die wereld niets te halen voor me.
Daarbij heb ik het schrijven veel gebruikt om verdriet te proberen te verwerken in mijn pubertijd. Ik weet niet of het depressies waren, want ik weet niet hoe een depressie voelt, maar goed ging het niet met me. Oké oké, ik heb twee dingen terug gelezen om wat te "proeven". Ik lees vooral iemand die zichzelf niet begrijpt en veel verdriet meezeult. Het is niet alleen cringe waarom ik niet terug lees, kennelijk. Het is ook oud zeer.

Of het oude zeer terecht was of niet weet ik niet. Ik heb snel het gevoel dat ik mezelf aanstel of zielig vind. Hoe teder ik naar anderen kán zijn, hoe hard ik voor mijzelf was. Ik word beter met de jaren, maar ben er nog lang niet altijd. Fysieke beperkingen daar gelaten, merk ik het vooral aan mentale dingen. Mentaal afsluiten, terug trekken na confrontatie (waar ik vaak genoeg zelf deel aan neem/start). Wachten tot de bui gepasseerd is in plaats van dingen uit te willen praten.

Om het over heel wat anders te hebben, de eerste fantasie verhalen die ik gevonden heb, komen uit 2003. Ik weet dat ik op papier begonnen ben, dus rond mijn elfde levensjaar ben ik begonnen met experimenteren met schrijven. Dat betekend dat ik al meer dan twintig jaar (op en af) aan het schrijven ben. Dat eerste verhaal gebruikte ik vooral om alles in mijn leven een plek te geven, al is het vooral fictief. Nu schrijf ik geheel fictief, met een eigen stijl en ben ik tevreden over wat ik heb geschreven (na drie keer herschrijven, natuurlijk).

Maar, het begon met die kaazige waanzin, in het kleinste kamertje van de S.K. straat.


-VLH