Over de dood en zelfmoord in mijn klas

Het idee om in lekker thuis te blijven was vanochtend wel erg aantrekkelijk. Gewoon lekker in mijn warme bed blijven liggen, met mijn dikke dekbedovertrek en mijn geweldige pittenzak (die nu wel heel erg naar zweetsokken en schimmelkaas begint te ruiken) die na een minuut of twee in de magnetron mijn voeten lange tijd warm kan kan houden.
Mijn huisgenoot deed vannacht weer eens zijn uiterste best om mij op een zo originele manier wakker te houden, en dat is hem dan ook prima gelukt. Ik heb er geen problemen mee als hij zo af en toe eens 'perongeluk' dingen moet laat vallen, of dat hij met z'n studentenvriendjes discussieert over het wel en wee van blablablablabla in de maatschappij. Maar ik heb er wel problemen mee als die dingen om een uur of drie 's nachts gebeuren, en dan ook nog vlak naast mijn deur.
Toen deze ochtend om kwart voor zeven mijn wekker afging en ik uit mijn bed stapte, voelde ik me nog vermoeider als voor dat ik er was ingestapt.
Op de automatische piloot heb ik me gedoucht, aangekleed en mijn tas ingepakt.

Om vijf voor half negen mogen de leerlingen uit mijn stageklas de klas binnenkomen. Ik geef ze dan een hand en wens ze een goede morgen. Heel officieel allemaal, maar wel een goed begin van de dag.
Ik geniet er van om te zien hoe 'mijn' leerlingen een voor een de klas binnen komen druppelen. Sommigen zien er (net als ik vanochtend) slaperig uit en lopen naar hun tafel om eerst nog een paar minuten verder te dromen, anderen vertellen honderduit over alle dingen die ze in het weekend hebben meegemaakt.
Na de inloop van de leerlingen is er tijd om de ochtendspreuk op te zeggen en vervolgens maakt de meester een rondje door de klas zodat de kinderen kunnen vertellen over het afgelopen weekend.
Deze ochtend luisterde ik niet naar wat de kinderen te vertellen hadden, maar zat ik al met mijn neus in de boeken om mijn kennis van grammatica een beetje op te halen. Tot ik een paar tafels bij me vandaan opeens gehuil hoorde. Ik keek verrast op, want huilen gebeurde vrijwel niet in de klas. Alle ogen van de kinderen waren gericht op Bas, die achter in de klas met betraande ogen en luid snikken vertelde wat hij het afgelopen weekend had meegemaakt. Hij had te horen gekregen dat zijn oudere broer zelfmoord had gepleegd, en dat hij pas een aantal dagen later gevonden was.
Meteen was het natuurlijk helemaal stil. Sommige kinderen kregen tranen in de ogen, en anderen zaten gewoon helemaal stil. De meester nam het woord over van Bas en vertelde dat de broer van Bas drie kinderen had, en dat hij het leven niet meer zag zitten.
Nog steeds was de klas in shocktoestand, en ook ik moest een paar keer flink slikken. Dit keer waren er niet meteen vingers die de lucht in schoten om allerlei vragen te stellen, maar bleef het gewoon een tijdlang doodstil.
Ik dacht meteen aan mezelf die ochtend, hoe ik zo gemopperd had over de aankomende dag. En ook aan oude bekenden die pogingen hadden ondernomen om zelfmoord te plegen of het gewoon echt hadden gedaan.
Ik denk dat iedereen dat wel kent; dat als het woord 'dood' valt, dat er allerlei oude herinneringen naar boven komen.
De meester zette het klassengesprek voort door andere kinderen een beurt te geven, maar het was duidelijk dat de kinderen hun hoofd er niet helemaal bij hadden. We zongen met elkaar een lied met een droevige melodie. Tijdens dat lied vouwde ik mijn handen en sprak in mezelf een gebed uit naar God. Ik besefte me dat Hij in dit alles gewoon werd vergeten. Dat Hij niet als een vader zijn kinderen kon troosten, omdat zij Hem niet kenden. Dat deed me eigenlijk nog het meeste pijn.

Er is geen lied, hoe droevig de melodie ook, dat een gesprek met God kan vervangen. Er is geen troost dan de troost van de Vader die de dood heeft overwonnen door zijn zoon Jezus.