over voetbal en de volwassendoop
'Emm... ik moet ook nog even wat zeggen', zei ik. Niemand luisterde echt, alleen mijn moeder keek me aandachtig aan.
Het was tijdens de rustpauze van de spelers van het Nederlands elftal, en op het beeldscherm was zojuist de reclame verschenen.
Ik wist dat dit niet het juiste moment was om belangrijke dingen te gaan vertellen, maar het borrelde zo uit mijn mond. En misschien was dat maar goed ook, want het had de hele middag als een steen in mijn maag gelegen.
'Ik heb besloten om me uit te laten schrijven uit de Vrijgemaakte kerk', zei ik. Opeens waren alle blikken op mij gericht. Schapen zijn het, dacht ik perongeluk. Sommige dingen kun je beter niet denken.
'Ik moet het toch eens vertellen', vervolgde ik vol goede moed. 'Ik heb besloten om me in te voegen in een Evangelische gemeente.'
De reactie op mijn woorden was onverwacht. Fel, bijna aanvallend. En tot mijn grote opluchting ook subtiel.
Mijn vader sprak meteen over 'verantwoordelijkheden' en 'plichten tegenover de kerk', terwijl mijn broertje vragen op me afvuurde over de doop. Of ik het er mee eens was dat volwassenen worden gedoopt. Of ik dan niet blij was dat ik als kind ben gedoopt.
Ik heb die vragen en opmerkingen in een waas langs me heen laten gaan. Ik vind het altijd vreemd, dat op het moment dat je iets 'van veel waarde' aan mensen vertelt, dat je gedachten heel ergens anders kunnen zijn.
Eigenlijk was ik gewoon blij dat het hoge woord eruit was. Het kon me niet meer schelen wat er voor de rest gezegd zou worden.
Ik hou van mijn ouders, van mijn zus en van mijn broers. We zijn met elkaar verbonden. Ik dank God dat ik, zeker de laatste tijd, zoveel liefde van ze mag ontvangen. Maar tegelijkertijd besef ik me dat er een grotere, belangrijkere verbintenis is; de verbintenis met mijn hemelse Vader.
Voor mensen die Hem niet kennen is die band met God misschien niet voor te stellen. Maar Hij laat me het onmogelijke doen en stelt me tot alles in staat.
Er zal geen moment komen waarop Hij zal zeggen: 'Nu ben je te ver gegaan', of 'Ik wil je niet meer'. Voor eeuwig hoor ik bij Hem.
Ach, en om dan tijdens voetbal te praten over de volwassendoop of de kinderdoop; over Vrijgemaakt of Evangelisch. Dat is dan toch niet meer van belang. Het is misschien alleen iets minder praktisch.
Het was tijdens de rustpauze van de spelers van het Nederlands elftal, en op het beeldscherm was zojuist de reclame verschenen.
Ik wist dat dit niet het juiste moment was om belangrijke dingen te gaan vertellen, maar het borrelde zo uit mijn mond. En misschien was dat maar goed ook, want het had de hele middag als een steen in mijn maag gelegen.
'Ik heb besloten om me uit te laten schrijven uit de Vrijgemaakte kerk', zei ik. Opeens waren alle blikken op mij gericht. Schapen zijn het, dacht ik perongeluk. Sommige dingen kun je beter niet denken.
'Ik moet het toch eens vertellen', vervolgde ik vol goede moed. 'Ik heb besloten om me in te voegen in een Evangelische gemeente.'
De reactie op mijn woorden was onverwacht. Fel, bijna aanvallend. En tot mijn grote opluchting ook subtiel.
Mijn vader sprak meteen over 'verantwoordelijkheden' en 'plichten tegenover de kerk', terwijl mijn broertje vragen op me afvuurde over de doop. Of ik het er mee eens was dat volwassenen worden gedoopt. Of ik dan niet blij was dat ik als kind ben gedoopt.
Ik heb die vragen en opmerkingen in een waas langs me heen laten gaan. Ik vind het altijd vreemd, dat op het moment dat je iets 'van veel waarde' aan mensen vertelt, dat je gedachten heel ergens anders kunnen zijn.
Eigenlijk was ik gewoon blij dat het hoge woord eruit was. Het kon me niet meer schelen wat er voor de rest gezegd zou worden.
Ik hou van mijn ouders, van mijn zus en van mijn broers. We zijn met elkaar verbonden. Ik dank God dat ik, zeker de laatste tijd, zoveel liefde van ze mag ontvangen. Maar tegelijkertijd besef ik me dat er een grotere, belangrijkere verbintenis is; de verbintenis met mijn hemelse Vader.
Voor mensen die Hem niet kennen is die band met God misschien niet voor te stellen. Maar Hij laat me het onmogelijke doen en stelt me tot alles in staat.
Er zal geen moment komen waarop Hij zal zeggen: 'Nu ben je te ver gegaan', of 'Ik wil je niet meer'. Voor eeuwig hoor ik bij Hem.
Ach, en om dan tijdens voetbal te praten over de volwassendoop of de kinderdoop; over Vrijgemaakt of Evangelisch. Dat is dan toch niet meer van belang. Het is misschien alleen iets minder praktisch.
20 nov 2003 - bewerkt op 20 nov 2003
- meld ongepast verhaal
-
Alexandra
vrijdag 21 november 2003 11:53
Hey dagvlieg, vind het knap van je dat je het hebt durfen zeggen..hele mooie timing ook tijdens voetbal
En die ene kerkwaar je het over hebt is dat diezelfde als waar ik toen ook mee was?
tot vanaaf!
greets ikke -
martijn
vrijdag 21 november 2003 15:03
Hallo Dagvlieg,
Goed dat je het ze verteld hebt! Waren ze erg verrast, of hadden ze al min of meer een vermoeden? Ik kan me voorstellen dat dat toch best een lastig iets is, een overstap van de vrijgemaakte kerk naar een evangelische gemeente...
groetjes,
Martijn
p.s. ik vind dat je een leuke schrijfstijl hebt
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 25 mrt 2004 Liegen
- O 18 mrt 2004 Bezeerd
- O 07 mrt 2004 Mooie dag
- O 03 feb 2004 in het hoekje van...
- O 29 jan 2004 Obstipatie
- O 19 jan 2004 maandagavond, o poetisme
- O 09 jan 2004 Geen mooie woorden
- O 07 jan 2004 Contrast ( 1 )
- O 24 dec 2003 De dag voor Oekraine
- O 22 dec 2003 de mysterieuze verdwijning van... ( 3 )
- O 21 dec 2003 Over ik
- O 18 dec 2003 aan Timea ( 1 )
- O 18 dec 2003 Was ik maar de ezel!
- O 17 dec 2003 over God ( 1 )
- O 13 dec 2003 Slapen en geslapen worden