Overwegingen rond medicatie

Langzaam strijk ik het kwastje over mijn nagel en een zweem glitters blijft kleven op het laagje roze. Was het met nagellak ook maar als met het leven: door een kwastje kleurt het leven roze en op commando vallen glitters uit de hemel.

Roze kleurt mijn leven zeker. Maar zien doe ik het soms niet. Alsof mijn bril niet is schoongemaakt, vertroebelt soms het zonlicht en worden kleuren dof. Grijs. Wattig voelt mijn hoofd en doelloosheid kleurt mijn bestaan.

Het is inmiddels twee en een half jaar geleden dat ik begon aan medicatie. Ik was met ADD gediagnosticeerd en mijn psycholoog en psychiater vonden mij chaotisch. Niet dat ik mijzelf niet chaotisch vond, in tegendeel: ik had ze verteld in hoeverre mijn leven een chaos was en zij bevestigden mijn gedachten. Mijn psycholoog vertelde mij dat ze nooit eerder iemand in behandeling gehad had die zo chaotisch was in doen en spreken als ik. Ik voelde mij getroost en begrepen. Na aan de medicatie voor ADD te zijn begonnen, kwamen de randpsychoses aan het licht. En daar de chaos mijner gedachten nog niet genoeg geordend bleek, opperde mijn psychiater een anti-psychotica, die ook veel gebruikt wordt tegen overprikkeling en chaos bij mensen met autisme. Dus begon ik ook daarmee.

De randpsychoses verdwenen, mijn hoofd werd stiller en de wereld veranderde in een geordende rust. Te rustig zelfs. Zo rustig dat ik de zin van het leven niet meer zag en mijn toevlucht zocht in literatuur. Ik gaf aan dat dit een tandje teveel was, een wat lichtere dosis gaf verlichting. En niet alleen heerste er voor het eerst rust en vrede in mijn leven, ook gevoelde ik dat ik mijn sombere buien achter mij gelaten had. Normaal was ik gewoon te schommelen tussen extases waarin het leven geprezen werd en sombere buien waarin ik iedereen wantrouwde en me op mezelf geworpen voelde. Nu was ik in een constant behoorlijk optimisme beland dat alleen wat haperde op de dag voor ik ongesteld werd. Ik was voor het eerst sinds mijn puberteit stabiel. Soms miste ik de extase en het gevoel dat mijn hoofd zich opende tot een nieuw bewustzijn. Soms miste ik zelfs de dagen van melancholie waarin ik schrijven kon. Maar bovenal voelde ik een constante vrede en een durend geluk. Een optimisme dat ik nooit langdurig gekend had.

Eens heb ik besloten mijn anti-psychotica niet te nemen in een vakantie. Ik bouwde af en na vijf dagen merkte ik het gigantisch effect. Met mijn moeder fietste ik naar een kledingwinkel, keek er rond, en keerde terug. De overprikkeling was gigantisch. Mijn hoofd barstte toen ik thuis aankwam en het heeft een dag geduurd voor ik weer goed was. Ik ben de medicatie weer gaan nemen, ik zag mijzelf genoodzaakt.

Eens ben ik vergeten mijn medicatie voor ADD in te nemen. Ik voelde mezelf de gehele dag een zombie, ik was enorm duf. Tegen de middag ontstond er een gevoel van melancholie, dat ik herkende van vroeger. Ik kwijnde erin. Zag mij genoodzaakt te schrijven. En ik wist dat de medicatie tezamen elkaar in evenwicht hielden.

Ik had verwacht de medicatie mijn hele leven te gaan gebruiken. Ik weet niet of dat realistisch is, daar mij niet verteld is hoe lang ik het kan gebruiken, maar ik hoopte erop. Deze stabiliteit en orde in de chaos beviel mij zoveel meer dan de chaos die ik normaal ervaarde. Het niet kunnen uiten van mezelf omdat ik zoveel gedachten heb hoefde ik nooit meer mee te maken, als het mij betrof.

Ik dacht het, tot ik aan begon te komen. Eén voor één werden mijn kleren krapper, als waren ze te heet gewassen. In een jaar tijd ben ik zeker 10kg aangekomen. Nu is dat voor mij niet zo erg, daar ik zeer weinig woog, en nu eindelijk op gewicht ben. Maar nog eens 10kg aankomen? Het is mij teveel.

Mijn vriendin begrijpt mij nauwelijks. Ze zegt dat ze mij altijd mooi zal vinden, hoe zwaar ik ook ben. Ze zegt dat gezondheid toch belangrijker is dan gewicht en uiterlijk. Ikzelf bemerk dat mijn lichaam verandert en herken mezelf steeds minder terug. Ik vind het erg hoe ik steeds meer groei. Mijn vormen veranderen en ik vind het moeilijk wennen aan mijn nieuwe mij. Het gaat te snel. Ik vind het daarnaast jammer hoe mijn kleren niet meer passen en zie mezelf niet over een jaar nog een keer een nieuwe garderobe aanschaffen omdat alles wederom te klein is.

Ik ga dus met een psychiater praten. Ik vind het spannend, want de medicatie heeft mij zoveel gebracht. Ik had nooit gedacht voor een keuze te staan als deze. Zou ik moeten stoppen met de medicatie als ik mijn lijntje zou willen behouden? Zou er een alternatief zijn? Wat zijn de gevolgen voor mijn leven als ik stop? Zou ik dan nog mijn master af kunnen maken, die me nu al veel stress kost, zou ik daarna wel kunnen gaan werken? Mijn stage kostte me immers onder invloed van medicatie al zoveel energie...

En mijn vriendin? Zij kent mij niet zonder medicatie. Hoe zou zij mij vinden?