Plannen om weg te gaan voor even
Het is ook na dit weekend nog eventjes vakantie voor mij net als voor velen in Nederland.
Er staan een paar dingetjes die we met het gezin willen / gaan doen met vrienden en verder niet.
Na de vakantie is het een tentamen week.
Na een week (deze) van lanterfanten wordt het tijd om het studeren in te gaan plannen.
Ik wil weg, al tijden.
Echt weg, voor langere tijd. Alleen verdwijnen.
Om niet meer te worden geleefd, opgeslokt te worden door anderen maar zélf te zijn.
Dat zal nu niet gebeuren. Ik kan mijn studie nu niet laten vallen want ik sta ergens wat maar een selectgroepje voor elkaar krijgt en dit is wat mijn toekomst moet gaan worden. Niet laten vallen nu.
Toch blijft het weg willen, het alleen willen zijn zo ontzettend aanwezig.
Volgende week zal ik vertrekken naar een huis waar ik alleen kan zijn.
Weinig mensen krijgen die kans, ik zal het doen. Wil niet verder uitwijken, maar het feit ligt er dat daar nu niemand woont, het huis alles bezit wat mij lief is en ik er kan vertoeven. Ik hou van mijn eilandje.
Het is nog niet besproken, ik heb nog niets gezegd maar ik denk dat ik het vandaag of morgen wel kenbaar maak hier in huis. En dat pap en mam het niet gezellig vinden kan me niet schelen. Het moeten studeren is een goed excuus maar ik weet bij voorhand al dat het veel verdriet met zich mee brengt. Altijd ben ik ziek in vakanties. Altijd komen er tranen wanneer ik alleen ben. Dat omdat ik te vaak door loop terwijl het eigenlijk op is.
Nu enkel nog de vraag voor mezelf wanneer ik weg ga, hoe veel nachten ik daar blijf en of ik anderen (vriendinnetjes) vraag gezellig te komen doen. Afspreken met hen wil ik sowieso, maar de emoties die er op me afkomen als ik alleen ben zijn enorm. Van te voren weet ik al dat het zwaar wordt, juist omdat ik daar alleen kan en mag zijn en vooral mezelf kan laten gaan..
Waarom is dit niet van zelfsprekend op alle dagen?
En dat ik weg moet is me al vaker dan eens vertelt, het kan me niet schelen. Ik weet het; ik zit onder de plak ik doe te veel voor anderen en ik kies niet voor mezelf maar misschien is de situatie daar gewoon niet naar. Ik weet het niet.
Wat zou ik nu graag willen schelden, gooien en huilen. Zelfs op eerste kerstdag. Enkel en alleen omdat zulkerotfeestdagen alleen maar erger zijn.
Er staan een paar dingetjes die we met het gezin willen / gaan doen met vrienden en verder niet.
Na de vakantie is het een tentamen week.
Na een week (deze) van lanterfanten wordt het tijd om het studeren in te gaan plannen.
Ik wil weg, al tijden.
Echt weg, voor langere tijd. Alleen verdwijnen.
Om niet meer te worden geleefd, opgeslokt te worden door anderen maar zélf te zijn.
Dat zal nu niet gebeuren. Ik kan mijn studie nu niet laten vallen want ik sta ergens wat maar een selectgroepje voor elkaar krijgt en dit is wat mijn toekomst moet gaan worden. Niet laten vallen nu.
Toch blijft het weg willen, het alleen willen zijn zo ontzettend aanwezig.
Volgende week zal ik vertrekken naar een huis waar ik alleen kan zijn.
Weinig mensen krijgen die kans, ik zal het doen. Wil niet verder uitwijken, maar het feit ligt er dat daar nu niemand woont, het huis alles bezit wat mij lief is en ik er kan vertoeven. Ik hou van mijn eilandje.
Het is nog niet besproken, ik heb nog niets gezegd maar ik denk dat ik het vandaag of morgen wel kenbaar maak hier in huis. En dat pap en mam het niet gezellig vinden kan me niet schelen. Het moeten studeren is een goed excuus maar ik weet bij voorhand al dat het veel verdriet met zich mee brengt. Altijd ben ik ziek in vakanties. Altijd komen er tranen wanneer ik alleen ben. Dat omdat ik te vaak door loop terwijl het eigenlijk op is.
Nu enkel nog de vraag voor mezelf wanneer ik weg ga, hoe veel nachten ik daar blijf en of ik anderen (vriendinnetjes) vraag gezellig te komen doen. Afspreken met hen wil ik sowieso, maar de emoties die er op me afkomen als ik alleen ben zijn enorm. Van te voren weet ik al dat het zwaar wordt, juist omdat ik daar alleen kan en mag zijn en vooral mezelf kan laten gaan..
Waarom is dit niet van zelfsprekend op alle dagen?
En dat ik weg moet is me al vaker dan eens vertelt, het kan me niet schelen. Ik weet het; ik zit onder de plak ik doe te veel voor anderen en ik kies niet voor mezelf maar misschien is de situatie daar gewoon niet naar. Ik weet het niet.
Wat zou ik nu graag willen schelden, gooien en huilen. Zelfs op eerste kerstdag. Enkel en alleen omdat zulke
25 dec 2010
- meld ongepast verhaal
-
kruidje
zaterdag 25 december 2010 21:48
Doen lieverd. Zoek de rust in jezelf. GA naar dat lieve huis.
Jammer dat ze je ongezellig vinden. Maar ze zijn ook niet altijd even gezellig voor jou. Gebruik inderdaad je studie als excuus. Is een heel redelijke reden!
Ik vind het fijn om te merken dat je toch, heel langzaam, wat meer voor jezelf gaat kiezen. Op je eigen tempo. En dat is prima.
Veel knuffels!
-
Cnor
zondag 26 december 2010 10:45
Ik sluit me aan bij kruidje...
Al ben je ongezellig, je mag (moet) ook eens aan jezelf denken.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 09 jul 2012 The day after. ( 8 )
- O 08 jul 2012 De waarheid boven tafel ( 12 )
- O 04 jul 2012 En weer eentje er bij (H)
- O 22 apr 2012 Geen begrip voor míjn kamer ( 10 )
- O 15 apr 2012 Schrikreactie
- O 12 apr 2012 Wonderful world * ( 2 )
- O 10 apr 2012 Blokkades ( 3 )
- O 10 apr 2012 Gebonk ( 4 )
- O 07 apr 2012 De eikel ( 2 )
- O 03 apr 2012 # Knuffel van pap ( 6 )
- O 02 apr 2012 Dissociëren ( 1 )
- O 01 apr 2012 Continue omschakeling ( 2 )
- O 06 mrt 2012 Verafschuwende gedachte ( 3 )
- O 22 feb 2012 Wachtlijst ( 4 )
- O 21 feb 2012 Stap gezet ( 2 )