Prikkie! Jij bent hem.

Vandaag stond ik –alle zitplaatsen waren bezet- in de trein terug van Amsterdam Sloterdijk naar Alkmaar. Ik kwam terug van Amsterdam omdat ik samen met een mede MDer daar besloot heen te gaan om vrolijk te worden. Zij moest nog veel leren voor haar tentamens, maar dat zou haar niet lukken voordat ze wat vrolijker werd. Ome Joint verzon om naar Amsterdam te gaan. Amsterdam is winkels, vrouwen plus winkels is blije vrouwen. Helaas werd mijn lieve MDer ziek en eindigden we op een bankje op de dam, verzonnen dialogen tussen duiven en maakte de man in spiderman pak belachelijk. Of nouja, dat deed hij zelf, wij benadrukten alleen dat het pak hem er niet al te veel slanker op maakte. Toen ze zich weer wat beter voelde zijn we richting een winkel gelopen om wat op te warmen. Na wat rondgekeken te hebben besloten we naar het station te gaan om allebei naar huis te gaan. We moesten allebei een andere kant op, tenminste, stelletje lolbroeken, dezelfde kant naar het station natuurlijk, maar ik moest naar het Noorden en zij… dus niet. Omdat ze zich niet lekker voelde bood ik aan haar naar huis te brengen maar dat hoefde niet. Gelukkig, dit scheelde mij zeker 2 uur omrijden. Maar ik had het natuurlijk wel gedaan, indien nodig.

Om 17:39 kwam mijn trein Amsterdam CS binnenrollen en ik stapte in. Het eerst ’t beste stoeltje dat ik zag, was voor mij. Tenminste, dat vond ik. Wel vervelend dat er iemand anders al op had plaats genomen. Ik liep even door en nam ergens anders plek. Op Sloterdijk moest ik verstappen in een overvolle trein. Ik bleef ergens in een gangpad tussen ‘Mr. Ik heb te veel knoflook saus op mijn shoarma gehad’ en een Duitser die voor het eerst in zijn leven de binnenkant van een trein zag (‘Wunderbahr, wunderbahr!’)
Toen het eindelijk tijd was om uit te stappen was ik als eerste bij de deur. Kennelijk moesten er meer mensen uitstappen, want het was behoorlijk druk bij de deuren. Meer en meer mensen kwamen in de krappe ruimte staan en als snel was het een beetje dringen. Toen gebeurde het. Ik voelde iets en dacht meteen: ‘Laat dit achter mij een opgefokte scholier zijn zodat wat ik nu in mijn rug voel een WAPEN is. Laat het geen oud vies mannetje zijn die Jointje-prikje speelt. Let there be a God!’. Meteen hierop gingen de deuren op. Er is toch een God! Of… machinist.

Cheers,

Joint.