Schijt aan m’n werk (letterlijk)



Alhoewel ik het soms zelf ook redelijk zat ben en het nogal eens heb overwegen om ermee te stoppen, is m’n werkgever nu een stuk chiller geworden. Ik ben in de verhaal dan ook niet de gene die schijt aan mijn werk heeft. Wie dat dan wel is? Tja, als we dát eens zouden weten.

Gister was ik met de bonbons bezig toen het me opviel dat het niet bepaald frisjes rook. Ik wist dat de bovenburen wel eens een probleem hadden gehad met de riolering, dus ging er vanuit dat dat het probleem weer was. Ik maakte een opmerking tegen mijn collega die opmerkte; ‘Misschien hebben de mensen die ik net hielp wel een wind gelaten!’. Even later viel het me op dat het ook een beetje naar zo’n toilet spuitbus rook. Nog steeds denkende dat het van de bovenburen kwam, legde ik me maar bij de nieuw aroma’s neer en ging weer verder werken. Niet veel later klonk een verbaasd gilletje van mijn collega. ‘Geen wonder dat het hier zo stinkt! MOET JE KIJKEN!’ Haar hand wees dan ook naar een hoop uitwerpselen. Het méést bizarre was nog wel dat vóór de mensen die door mijn collega kwamen, het er nog niet lag. Toen moest ik er namelijk met de kar met bonbons langs en was het met absoluut opgevallen. Om het allemaal nóg smeriger te maken: De mensen hadden géén hond bij zich. Het was ook niet van het formaat of substantie dat het even onder je schoen blijft plakken en na een tijdje weer afvalt. Nee, dit was een flink hoopje, verse, diarreeachtige, menselijke SCHIJT! Dat verwacht je toch niet in de delicatessenwinkel?! (of wat voor ’n winkel dan ook) Gelukkig is het motto van mijn baas altijd geweest:

‘Hopen doen verkopen.’ Al heeft deze hoop weinig omzet gegenereerd.

Goede morgen, trouwens.

Cheers,

Joint.
11 feb 2010 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Joint
Joint, man, 33 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende