Schoon

Toch nog even typen, aan mijn schone bureau. In mijn schone kamer, met een schoon gevoel. Gister kreeg ik een goede trap onder mijn kont. Vriendinnetje boos, liet me inzien dat ik mezelf de laatste tijd heb laten verdwijnen. En dat er iemand was die dit zag en niet wilde. Zij. Blijkbaar had ik dat nodig. Iemand die liet merken dat het wel uitmaakt als ik mezelf naar de tyfus help. Gek, want ik weet heus wel dat er mensen zijn die dat erg vinden. Ik vond het alleen zelf niet erg. Nu wil ik niet zeggen dat ik me over mezelf beter voel, maar wel heeft haar actie gister mij de kracht gegeven om nu echt te stoppen met roken, mijn kamer op te ruimen, schoon te maken en hier aandacht aan mezelf te geven door nog even te schrijven. Het inzicht dat ik mijn 'donkere' kant het had laten overnemen. Dat ben ik niet. Ik ben een stralend, fijn, verstandig en wijs meisje dat veel rust en liefde kan voelen. Ik ben iemand die ook veel liefde voor mezelf kan hebben. Dat ben ik ja, maar de laatste tijd heb ik mezelf een andere houding gegeven. Een persoon die verbitterd en onverschillig door het leven gaat, die het oprecht niets kan schelen of ze er wel of niet is, die rookt omdat we toch allemaal dood gaan en kanker krijgen, die nergens waarde aan hecht. Dat is niet de persoon die ik wil zijn. En ja, die houding is echt niet binnen twee tellen weg, maar het is fijn om me even aan haar schop vast te houden. Om dit even te doen omdat ik anders iemand waar ik wel heel veel waarde aan hecht, pijn doe. Dat was nodig om het gedrag te veranderen en ik weet dat vanuit de verandering in gedrag, mijn gevoel ook zal veranderen. Want het was een cirkel waar ik in zat. En ik hoop die cirkel nu doorbroken te hebben. Ik kwam al dichter bij mijn oude ik toen ik zojuist mijn schone kamer binnen kwam. Opgeruimd en al, de rust sloop in me en ik dacht nog even te schrijven om vervolgens met een fijn, rustig en schoon gevoel te gaan slapen.

Minimaal een avond in de week moet ik eigenlijk voor mezelf hebben. Met thee en muziek. Eigenlijk moet ik elke avond op tijd gaan slapen. Eerst nog even tot mezelf komen op mijn kamer, alleen, om vervolgens te slapen. Ritme is belangrijk. En gezond doen ook. Want van roken wordt je ook moe. En het is gewoon niet goed voor je. Mijn verbitterde ik zei dan wel doodleuk, ja maar ook als je niet rookt krijg je kanker, we gaan toch allemaal dood en lekker boeiend. Maar dat is net zoiets als verontwaardigd zijn dat er een keer een vlek op je shirt komt en dan maar gewoon altijd drinken en eten op je shirt gooien want ja, er komen toch wel vlekken in zelfs als je het niet zelf doet. Debiel dus. Dus ik kap ermee.

Die oude ik he, dat was best wel een mooi mens. Dat ben ik. Ik heb een goed hart, vindt dat heel moeilijk om over mezelf te zeggen, zelfs schrijven is al lastig. Maar zo voel ik het wel. En nu heb ik dat mooie mens lopen straffen door verwarring, onbegrip, onmacht en frustratie. Het is oke, menselijk ook, maar het wordt tijd om te stoppen met straffen en juist haar weer te omarmen. En te onthouden dat 't mooie mens met zoveel liefde, ook echt wel een keer woedend of verdrietig mag zijn. Dat moet zelfs. Daarvoor is het een mens. Een mens ja, geen ubermensch of god. Belangrijk om te onthouden.

Nu slapen, ben kapot. Lekker slapen denk ik, want voel me erg voldaan en fijn