schreeuwende ruzie

Nog nooit heb ik zo'n ruzie meegemaakt als gister.
Deze week is belangrijk.. ik moet keuzes maken en praten. Ik kijk er zo tegen op.. bij deze lucht ik mijn hoofd en hart.. en hoop ik dat ik daardoor, of misschien wel door reacties tot een besluit kom.



Vandaag ben ik ongesteld geworden en mijn buik krampt af en toe wat bij elkaar. Ondanks dat heb ik ook echt het gevoel alsof er een steen in me buik zit. Ik voel me ronduit kut.

Gister was ik bij me vriend. Eerst hadden we een feest wat leuk was. Terug naar huis kregen we een ruzie waardoor we vervolgens zwijgend naar huis zijn gegaan. Eenmaal daar aangekomen opende ik toch het gesprek. Wat gebeurde er?
Er kwamen irritaties te boven vanuit zijn kant over mijn gedrag binnen onze relatie. Hele belangrijke dingen, zoals het gevoel te hebben dat ik niet luister, me niet in hem interesseer en dat ik hem te weinig in afspraken betrek. Ook ging het al snel over mijn twijfel over onze relatie. Hij trok dit niet meer.
Ik vond voornamelijk dat laatste vervelend omdat ik voor mijn gevoel al 2 keer de keuze heb gemaakt om echt samen verder te gaan.. maar toch komen we elke keer weer op een punt dat dit niet meer zeker blijkt.

Op het moment dat hij aangeeft waar hij te kort in komt voel ik mij een reuze slechte vriendin. Wel geeft hij aan van mij te houden, niet weg te willen bij mij. Het zijn natuurlijk ook punten waar je mee aan de slag kan.. maar ik weet niet wat ik er mee moet. Het zijn zulke grote punten. Kan dat wel in die mate verbeteren, passen we gewoon niet bij elkaar? En waarom vertoon ik eigenlijk dat gedrag? misschien dat meer.
Is dat omdat het me echt niet interesseert? en als dat zo is, zie ik hem dan wel als relatiemateriaal of meer als vriend? is dit zeg maar iets wat mijn gevoel voor hem aan toont?
Of ben ik gewoon ego aangelegd en gebeurd dit meer onbewust?

snap je.. ik zoek naar tekens. Zo van, gebeurd dit omdat het gebeurd.. of geeft dit eigenlijk aan dat onze relatie niet werkt.
Tegelijkertijd merk ik dat wat hij aangaf mij gewoon enorm verdriet heeft gedaan. Ik waardeer natuurlijk dat hij eerlijk is maar mijn beeld over wie ik ben tegenover hem is nu enorm scheef. Ik voel me een slecht persoon.

Gisteren heb ik wel zo'n 3 uur gehuild en met hem gepraat. uiteindelijk trok ik het niet meer. Tijdens het gesprek kwam eigenlijk elke keer de vraag naar voren: WAT WIL JE NOU? verder of niet verder?
ik kon hier geen antwoord op geven en mijn hoofd draaide overuren. Ik wou vluchten en wou naar huis. Ik zei tegen hem, vind je het goed als ik ga? Op dat moment werd hij ontzettend kwaad en gooide hij spullen om ver. Hij schreeuwde dat als ik weg zou gaan ik nooit meer terug hoefde te komen en vervolgens liep hij weg.

Mijn hoofd en maag trok dat op dat moment echt niet. Ik was een zombie die niet meer kon bewegen en alle moeite moest doen om goed te blijven ademen.
Vrij snel kwam hij terug en was hij weer kalm.. ik niet. hij kalmeerde mij.
hij bood zijn excuses aan voor zijn woedeaanval.


ik zei dat ik tijd nodig had om dit te laten bezinken. het gevoel wat ik had en de ruzie die was voorgevallen.
voor het eerst in mijn leven had ik zo'n heftige ruzie. maar natuurlijk ook om na te denken over hoe ik verder ga met hem.
Uiteindelijk heb ik die nacht bij hem geslapen. We waren allebei gekalmeerd waardoor dat goed voelde.

Vandaag ben ik thuis. Alleen.
Ik probeer na te denken over deze situatie maar ik merk dat ik dat helemaal niet wil. ik ontwijk het. ik voel me gewoon verdrietieg en als ik hier over ga nadenken word dit alleen maar erger.
Misschien moet ik zo maar gewoon een stukje gaan wandelen ..

wil ik met mijn vriend door?
en zo ja, hoe the fuck dan?