Soms denk ik aan Antigone

Soms denk ik nog aan Antigone.

Soms denk ik aan haar en word ik boos en verdrietig. Zij was toch, ondanks alles, een vriendin van me. We hebben lief en leed gedeeld. We hebben elkaar getroost, moed in gesproken, elkaar hulp geboden. We hebben gelachen en gehuild. We hebben geluncht en geshopt. Vertrouwden elkaar. Dacht ik.

Er zijn weer zo'n drie maanden voorbij zonder dat ik wat van haar gehoord heb. Eens in de zoveel tijd app ik haar iets. Zodat ze weet dat ik aan haar denk. Wat raar is: wil ik dat ze weet dat ik aan haar denk? Wil ik aan haar denken? Hoor ik aan haar te denken? Ik hoor gelukkig te zijn. Gelukkig met Rachel. Dan denk ik: Ik mag Antigone niet missen. Het is maar goed dat Antigone niks meer zegt, dan gooit ze geen roet in het eten.

En toch, toch mis ik haar. Ik mis onze vriendschap. Haar interessante kijk op de wereld. Haar humor. Haar aandacht. Is ze weer depressief? Zit ze weer in een duister dal? Of heeft ze besloten dat het beter is me niet meer te spreken? Het zal het eerste wel zijn. En toch denk ik dat er een mogelijkheid is dat ze de vriendschap afgesloten heeft zonder mij erover te hebben ingelicht. Het zou zomaar kunnen.

Ik heb eerder gezien dat ze een vriendschap verbrak zonder dat ze erover vertelde. Met Roos, bijvoorbeeld. Nooit weer heeft ze iets tegen Roos gezegd, alleen Roos en ik hebben nog contact. Soms appen zij en ik. Terwijl Antigone zo close deed tegen ons, destijds. Ons leek te zien als goede vriendinnen. Het maakt me bang.

Antigone heeft wel eens gezegd dat het lastige aan contact hebben met haar is dat ze mensen erg naar zich toe kan trekken en ze dan ineens weer kan loslaten, van zich af duwt. Dat hoort bij haar. Ze sprak het hardop uit. Ik weet niet of ze het zei om erover na te denken, of ze het zei als waarschuwing of dat ze het zei om erover te praten. Het is me bijgebleven. Ik was destijds trots dat ze mij niet losliet. Het vult me met een schaamtegevoel dat ze me nu wel loslaat. Schaamte voor de trots die ik destijds voelde. Ik dacht dat ik heel wat was voor haar. Had ik het fout?

Nog een laatste verhaaltje voor ik stop. Het moet zo'n anderhalf jaar geleden geweest zijn dat Antigone en ik samen een vak volgden. We gingen samen studeren en ze had een jongen meegenomen die ze ontmoet had bij een ander vak. Ze zaten dicht tegen elkaar aan, de jongen streelde zacht haar bovenbeen. Meteen wist ik: ze hadden met elkaar geslapen. Ik was zo jaloers. Dat was ik destijds nog. En ik besloot hem te haten, hoewel hij erg vriendelijk was.
Later die week liepen Antigone en ik de collegezaal uit. Zij kreeg een appje van de jongen en keek verward. "Is hij nu alweer terug naar Canada gevlogen?" vroeg ze zich half in paniek en hardop af. En ik was opgelucht. Wat hij en zij ook met elkaar hadden, het was niks vergeleken wat zij en ik hadden. Onze vriendschap was sterker. Zij wist niet eens tot wanneer hij in Nederland zou blijven. En ik had medelijden met hem.