Trouwjurken passen 2

Het is alweer even geleden dat ik trouwjurken ging passen. Toch nog even het verhaal.

Mijn moeder is toch mee geweest. Ik had nog wat vriendinnen gevraagd, maar die konden helaas niet. De pasafspraak had ik gepland op een datum waarop mijn zus niet kon, zodat ik niet in haar vaarwater ging staan (mijn zus gaat komende nazomer trouwen en wilde ook in die tijd gaan passen), dus zij kon ook niet mee. Ik besloot het er toch op te wagen mijn moeder mee te nemen. Ik bedacht me: als ze vervelend reageert, snoer ik haar gewoon de mond.

De winkel was een uurtje rijden of 2,5 uur reizen met OV. Mijn moeder besloot dat ze liever een uurtje met de auto reed en kroop zelf achter het stuur. Het was eigenlijk een best wel gezellige reis! Ik denk dat ik zo zenuwachtig was dat ik de hele reis heb vol gekwebbeld. Zo was er eigenlijk geen plaats voor vervelende gesprekken over wel of niet trouwen. Het zou er ook niet de goede tijd voor zijn geweest, vlak voor het trouwjurken passen.

Het was een kleine boetiek waar ik ging passen. Pas later begreep ik dat je het schrijft als: boutique, maar zelfs de automatische spellingcorrector van MyDiary kent dat woord niet, dus ik houd het lekker bij 'boetiek' of 'winkel' De vrouw die de winkel runde was erg aardig, ze had de winkel uit pure passie voor de antieke en vintage jurken en wist er veel over te vertellen.

Als ik eerste ging ik de jurk passen die ik had gezien op internet. Het was gek om ineens de jurk aan te hebben, zo'n mooie witte jurk, en dan te beseffen van: ja, dit kan dé jurk zijn. Vroeger had ik wel eens nagedacht over in wat voor jurk in zou gaan trouwen, en als kind had ik nooit gedacht dat het zo'n jurk zou zijn. En toch was hij precies wat ik wilde. Prachtig dun katoen, opengewerkt kant, geborduurde broderie... Het was precies wat ik onbewust zo graag wilde. En hij paste precies! Ik mag niet meer aankomen of afvallen, zei de mevrouw van de winkel voor de grap. Maar zelfs al zou ik dat doen, dan kan er een knoopje verzet worden en past hij ook zo weer precies.

Mijn moeder hield zich wat afzijdig in het proces. Ze at wél de aardbeien die naast de chocolade op een schaaltje klaar lagen. Ik vroeg haar wat ze van de jurk vond. En ze zei dat ze hem mooi vond. Dat de jurk me mooi stond. Dat de kleur wit me goed stond. En ze vroeg mee naar de mogelijkheden voor eventueel aanpassen als dat nog nodig bleek. Er zaten bijvoorbeeld twee heel kleine gaatjes in, door ouderdom, want de jurk is meer dan 100 jaar oud. Ze vroeg wat daar nog aan gedaan kon worden zodat ze niet verder zouden scheuren. Kortom: ze voerde haar rol als spiegel en moeder van de bruid goed uit.

Later nog wat jurken gepast. Ook hier liet mijn moeder mij eerst kijken en daarna gaf zij haar eigen mening, als spiegel, zodat ik eerst mijn mening kon vormen en die niet beïnvloed kon worden door die van haar. Het was heel liefdevol, zo kwam het in elk geval op mij over. Ze mag het dan moeilijk vinden dat ik wil trouwen met Rachel, maar ze wil wel haar liefde naar mij laten zien. En mij blijkbaar ook helpen als ik toch door wil gaan met wat ik wil.

Uiteindelijk inderdaad met dé jurk naar huis gegaan. Een prachtige jurk, alles wat ik wilde. Ik heb later foto's gestuurd aan mijn zus en een aantal vriendinnen, en de vriendinnen vertelden mij dat de jurk precies bij mij past. Dat de jurk precies mijn karakter weerspiegelt. Mijn zus lijkt terughoudender in haar mening. Misschien voelt ze zich er raar over omdat ze het ook gek vind dat ik met een vrouw wil trouwen? Misschien vindt ze het vervelend dat ik onze bruiloft in dezelfde tijd al aan het regelen ben als zij de hare? Wie zal het weten? Ze vertelde in elk geval dat ze hem mooi vond.

Ik heb sowieso een beetje het idee dat mijn zus wat gek reageert op het feit dat ik de bruiloft aan het voorbereiden ben. Misschien onder invloed van mijn moeder? Misschien doordat ze haar eigen bruiloft nog aan het voorbereiden is? Misschien omdat ze vindt dat ik in haar vaarwater sta? Ik heb haar echter wel tips gegeven voor het kijken naar schoenen, omdat ik daar allang naar gekeken heb, terwijl ik volgend jaar pas ga trouwen en mijn zus al komende nazomer.

Al die onuitgesproken emoties vind ik zo ingewikkeld. Dat allemaal voelen en er niks mee kunnen omdat niemand er iets over zegt. Als je het niet wilt zeggen, laat het dan ook niet merken, denk ik dan. Maar goed, ik heb mijn droomjurk. Ik ben alleen nog bang dat ik komend jaar ga aankomen in gewicht, omdat ik dat al een tijdje (lees: 2 of 3 jaar) doe, beetje bij beetje. Ik heb het sporten weer opgepakt. Dat had ik namelijk alweer een maandje of wat verzaakt. Nu al drie dagen spierpijn van een cardio die heel gemakkelijk leek. Het was duidelijk weer tijd...

In elk geval ben ik blij dat ik mijn moeder toch heb meegenomen en ik had het idee dat zij het eigenlijk ook wel heel speciaal vond. Toch goed.