uit deze kut flow

Zondag nacht 02:48

De zoveelste avond waarop ik met mezelf had afgesproken vroeg te gaan slapen. Ik moet zeggen, in het begin had ik er nog wel schijt aan. Dan dacht ik, ach, af en toe mag dat wel. Nu ga ik mezelf iedere dag meer haten dat ik niet gewoon op normale tijden in bed lig.. en ook er weer uit kom.
Vandaag kwam ik om 16:00 uit bed. Gisteren ook al zoiets.. Gek genoeg slaap ik gewoon in 1 keer door.

Ik weet niet zo goed hoe ik me voel. Vrij levenloos.
Ik heb er geen woorden voor.. en ook geen oorzaak. Ik wil dingen vermijden. School.. mijn gevoelens.. alle overige verplichtingen.. zelfs eten moeten maken ( als in een boterham smeren) vond ik vanmiddag al stressvol. Het liefst was ik in bed blijven liggen.. de hele dag.. de hele week..

Ik voel me alleen.
Ik zit hier maar alleen te zijn met mijn gevoel. Iedere dag wordt langzaam zwaarder en levenlozer.
Toch besef ik me heel goed dat problemen vaak helemaal niet zo groot zijn zoals ze voelen. Ook besef ik me dat ik hulp nodig heb van anderen.. maar dat ik uiteindelijk diegene ben die moet handelen.
Eigenlijk wou ik 2 weken geleden al streng zijn voor mezelf en de boel weer oppakken.. inplaats daarvan ging ik alleen maar meer uit.. meer bier drinken.. meer wijn.. meer seks hebben met jongens.. minder aan school bezig.

Ergens wil ik uit deze kut flow komen. Maar ik merk nu ook , op deze zondagavond, dat ik er tegenop zie om weer in de normale flow te komen. Misschien ben ik wel gewoon bang voor de dingen die me te wachten staan. Het voelt gewoon als zo'n grote druk.. ik wil daar niet aan beginnen. Het feit is natuurlijk wel dat ik dat al ben en dat ik het ook ooit zal moeten doen. + dat ik gewoon eigenlijk heel perfectionistisch ben en ook van mezelf verwacht dat het gewoon gaat lukken: afstuderen.

Misschien moet ik gewoon zeggen:
Het is allemaal niet zo groot, niet zo druk.. en als dat het wel is moet je het kleiner maken.
Misschien dat iets meer structuur in de week ook niet zo slecht is.
Iets meer hou vast, een stok achter de deur.

Dit idee geeft me al iets meer moed.
Toch merk ik ook.. hoe dom ook, dat ik een soort van zelfmedelijden voel.. en dat helpt me niet verder.
Ik voel me zielig omdat mn relatie uit is gegaan, dat ik mijn beste vriend nu toch een soort van kwijt ben.
Ik weet eigenlijk ook helemaal niet wat ik er nu van vind.. of ik hem mis ja of nee. Er is een gevoel aanwezig maar ik kan het nog niet plaatsen. Wel vind ik single zijn nu best zwaar. Ik mis het delen. ik mis dat veilige gevoel. ik mis context. ja ik mis hem.. ik mis ons. ik mis die goede tijd.

Door iets dierbaars achter te laten lijkt de toekomst wel nog onzekerder.
dit is toch zo raar.. omdat ik tot nu toe altijd nog achter de keuze sta om niet samen verder te gaan..
ik moet het nog laten gaan..

Als laatst.
Ik heb best de behoefte om te voelen dat ik leef. Een soort van adrenaline.
Ik wil mijn lichaam weer vies maken, ik wil weer in contact staan met iets als natuur ofzo..
Niet met alleen maar het toetsenbord of een beeldscherm..
dat je je lichaam even uitdaagt..

misschien moet ik dat doen.
Even letterlijk los breken. mezelf uit dat levenloze gevoel branden.


Waar ik wel trost op ben is dat ik nog steeds gestopt ben met roken.
Ik ben zelfs begonnen met hardlopen, nog maar 2 keer.. maar toch, het is een begin.
Het is tijd om mezelf misschien meer uit te dagen inplaats voor dingen weg te lopen.



Nu nog doen..