update aan mezelf
gek genoeg heb ik nu even de behoefte op te schrijven hoe het is.
Ik voel mij harstikke klote..
weer net zo somber als altijd.
ik heb een hekel aan medicatie die altijd maar even werkt en dat ik daarna weer moet ophogen of moet wisselen naar een ander antidepressiva.
Ik wil niet ophogen of wisselen.. ik wil niet opnieuw te maken krijgen met die klote bijwerkingen waarvan ik de ergste vind, aankomen in gewicht.
Waar ik nu het meeste meezit, is dat ik eigenlijk geheel nutteloos ben.
Ik werk niet, ik ga niet naar school .. en weetje dat doe ik toch echt zelf of ja juist niet.
Ik weet dat ik werken en studeren gewoon weg niet trek en dat ik dan toch weer zou gaan falen. Ik weet ook dat ik mezelf de tijd moet gunnen om alles weer zo normaal mogelijk op de rit te krijgen.
Maar het is toch verdikke zwaar. Als ik kon kiezen en mijn brein zou meewerken. Zou ik nu de pabo hebben afgerond en misschien al een eigen klas kunnen hebben. Het voelt kut als je dat allemaal voor je neus voorbij ziet gaan.
Het enige positieve punt op dit moment is dat ik leef voor mijn hond. Ik word blij als ik haar kan knuffelen en met haar wandel. Maar dat is mijn leven dan ook. Voor de rest voel ik mij gewoon al dood. En ik weet dat ik het mijzelf echt aandoe maar het lukt mij gewoonweg niet om gelukkig te zijn.
Maar we blijven doorvechten... wat dat moet nu eenmaal.
Ik voel mij harstikke klote..
weer net zo somber als altijd.
ik heb een hekel aan medicatie die altijd maar even werkt en dat ik daarna weer moet ophogen of moet wisselen naar een ander antidepressiva.
Ik wil niet ophogen of wisselen.. ik wil niet opnieuw te maken krijgen met die klote bijwerkingen waarvan ik de ergste vind, aankomen in gewicht.
Waar ik nu het meeste meezit, is dat ik eigenlijk geheel nutteloos ben.
Ik werk niet, ik ga niet naar school .. en weetje dat doe ik toch echt zelf of ja juist niet.
Ik weet dat ik werken en studeren gewoon weg niet trek en dat ik dan toch weer zou gaan falen. Ik weet ook dat ik mezelf de tijd moet gunnen om alles weer zo normaal mogelijk op de rit te krijgen.
Maar het is toch verdikke zwaar. Als ik kon kiezen en mijn brein zou meewerken. Zou ik nu de pabo hebben afgerond en misschien al een eigen klas kunnen hebben. Het voelt kut als je dat allemaal voor je neus voorbij ziet gaan.
Het enige positieve punt op dit moment is dat ik leef voor mijn hond. Ik word blij als ik haar kan knuffelen en met haar wandel. Maar dat is mijn leven dan ook. Voor de rest voel ik mij gewoon al dood. En ik weet dat ik het mijzelf echt aandoe maar het lukt mij gewoonweg niet om gelukkig te zijn.
Maar we blijven doorvechten... wat dat moet nu eenmaal.
21 aug 2019 - bewerkt op 11 dec 2019
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 24 nov 2020 DiagnoseSchaamte
- O 11 nov 2020 2de gesprek met de psych en nog wat dingetjes
- O 04 nov 2020 Kennismaking
- O 31 okt 2020 Terug naar een psycholoog
- O 12 okt 2020 Laag zelfvetrouwen/beeld knaagt
- O 05 sep 2020 Korte update. “I am not better..” ( 1 )
- O 19 jun 2020 Verandering in gedrag
- O 12 mei 2020 en toen was het alweer mei
- O 20 feb 2020 ik wil niet meer ''ziek'' zijn .. ( 2 )
- O 13 feb 2020 ... heftig gesprek
- O 11 feb 2020 drukte in mijn hoofd
- O 24 jan 2020 Tja ..
- O 11 dec 2019 verschillende veranderingen
- O 18 sep 2019 diepe zucht
- O 29 aug 2019 spookt er door mijn hoofd