vervagen

Langzaam gebeurd er waar we beiden bang voor waren; we verliezen elkaar uit het oog en uit het hart.
we vergeten elkaar.

maar ach, bang voor waren, het was een pure angst, een half jaar terug, maar waar kwam die uit voort?
was dat wel de angst om elkaar niet meer te zien? of was dat meer de angst om het bekende te verliezen? alleen te zijn? ik zal het nooit weten.

wat ik weet is dat we nu ruim een half jaar uit elkaar zijn. Ik weet ook dat de vorige keer ik je sprak je aangaf dat je me niet wou zien omdat je dat te pijnlijk zou vinden.. vooral als ik daarna weer bij je weg zou gaan.
Ik weet dat ik eerst dacht, ja prima. Goed dat je dit aangeeft, we zien elkaar later wel. Nu denk ik.. nee.. zo werkt het niet. De kans is groot dat we geen onderdeel meer gaan zijn in elkaars leven.

ik denk de laatste dagen veel aan je. Ik denk zelfs dat ik je mis.
Andere jongens hebben mijn aandacht niet meer.. ik mis de jouwe.
Toch heb ik mij keuze niet zo maar gemaakt. ik heb onze relatie niet voor niets verbroken. Ik wil ook niet meer terug naar die onzekere tijd van mijn gevoel... Toch verward dit gevoel mij dus. Waarom denk ik opeens zo veel aan je? verlang ik eigenlijk weer terug naar die leuke momenten samen?

ik wil graag weten hoe het met je gaat. eigenlijk.. verlang ik naar het moment waarop je verder bent gegaan met je leven. dat je het naast je hebt neergelegd en dat je misschien zelfs wel een nieuwe vriendin hebt. Ik gun je dat.. en ik maak me nog steeds nu zo zorgen om je. uiteindelijk ben ik toch de oorzaak van jouw verdriet nu. Verdriet wat ik je niet heb willen geven.. dus laat het maar voorbij zijn weet je wel.

Zo gek soms, dat je terug denkt aan de tijd.. en dat jij zo aanwezig was.. en het zo leuk was. en nu ben je weg. je voelt weg. het voelt alsof ik je nu echt aan het verliezen ben.. ik weet niet of dat goed is of niet.

Ik gun je een nieuwe liefde.. iemand die wel naar je luistert.