Vijand van jezelf

Als je niet eerlijk wilt zijn, heb je iets te verbergen. Als je niet eerlijk wilt zijn, is daar een reden voor.

Ik ben niet eerlijk tegenover mijn ouders geweest. En dat weten ze nu.

Ben ik eerlijk tegenover mezelf?
Eerlijk gezegd weet ik dat niet zo goed, denk ik.

Het gaat totaal niet goed en ik heb zoveel mogelijk mijn ouders ontweken, omdat ik niet wil(de) dat ze wisten/weten dat dit zo was. Het moest goed gaan, want ik wilde het huis uit dus ik moet wel het vertrouwen creëren. Maar ja, vertrouwen creëren doe je door eerlijk te zijn. Ik loog over het roken. Waarom? Omdat ik me schaam(de). Dat weten ze nu.

Ik vind mezelf niet meer leuk.

Niet meer nee, want dat heb ik ooit best wel eens een beetje gedaan.

Zojuist heb ik de koffiekoekjes opgemaakt en daarna een nieuw zakje chocoladerozijnen opgevroten. Ja, dat hele zakje. Ja, in mijn eentje. Ja, ik had wel gewoon avond gegeten.

En joepie, ik walg weer van mezelf. Ik wil mezelf weer pijn doen, uitkotsen, slapen en godverdomme niet meer wakker worden. EN DAT, dat mag ik niet meer zeggen. Want verdomme, laatst is er een meisje van zeventien jaar overleden aan kanker en die wilde niet dood. En hier loop ik, eigenlijk niks te zeiken en dan een beetje lopen roepen dat ik niet meer wil. FLIKKER TOCH OP ZEG!

Het gaat beter de laatste tijd. Alleen ben ik bang dat ik verslaafd ben geraakt aan roken en zodra ik dus niet rook, onwijs ga lopen vreten. En nu heb ik gewoon echt weer even een hekel aan mezelf.

Mijn grootste vijand ben ik zelf op dit moment. En volgende week ga ik verhuizen en om eerlijk te zijn heb ik geen idee hoe dat gaat zijn. Ik ben er dus nog niet echt mee bezig geweest nu het echt wordt. En ik weet dat afgelopen winter vaak door mijn hoofd ging: "Woonde ik maar op mezelf, dan kon ik gewoon lekker op mijn gemak volledig naar de kloten gaan." En nu ging het iets beter de laatste tijd, ik durfde het aan, de stap te zetten en ergens heb ik ook wel vertrouwen maar de laatste tijd gaat het weer een beetje wat meer fout. Dus ik weet het niet. Als ik eerlijk ben.. Vind ik mezelf nog steeds geen zak waard, totaal niet leuk en geef ik gewoon niks om mijn leven.

Pap en mam vandaag: "Wil je jezelf helemaal te pletter roken? Je hebt toch bij pap gezien wat ervan komt! Wil je jezelf de kanker roken?" En mijn reactie: ".. Je krijgt tegenwoordig overal kanker van, zelfs als je alleen maar van tofu en groenten en weet ik veel wat leeft." Nee, het is geen reden, natuurlijk, maar tijdens dat gesprek merkte ik opeens dat ik mezelf en mijn leven nog steeds niet echt boeiend vind. Ik heb niet meer de drang om voor mezelf te zorgen, om te zorgen dat alles goed gaat en dat ik goed eet en niet rook. Wat ik eerst zo goed kon, voor mezelf zorgen door niet alles te eten, niet te roken, met mate te drinken en op tijd te slapen, af en toe lekker een maskertje voor mijn gezicht en alles.. Dat doe ik al heel lang niet meer. Ik leef nu, ik doe de dingen die moeten of voorgesteld worden en ja, ik heb nu een stap gezet in de hoop op verbetering maar ik heb geen idee of het gaat helpen. Werkelijk waar geen idee. Maar ik wil niet aankomen, dan word ik gek. Dus moet ik stoppen met eten. Dus ga ik door met roken? Maar dat kost geld. Ja, pap en mam vandaag ook toen ik zei dat ik straks toch niet meer kon betalen dus dan wel ging stoppen: "Maar dan stop je dus alleen omdat je het niet meer kunt betalen? Niet voor je gezondheid?" En ik snap dat ze dat zeggen en verbazingwekkend vinden, maar mij werd weer duidelijk dat ik dus niet meer om mezelf geef. Het is weg.

"Maar waarom ben je dan zo veranderd? Is er soms iets gebeurd wat wij niet weten? Je bent al zo lang niet meer de vrolijke, grappige meid die wij kennen." Nee, er is al die jaren toch sowieso al heel veel gebeurd. En ik ben altijd de stoere, vrolijke geweest die iedereen goed hield maar nu komt dat er allemaal uit. Dat is toch ook goed. Ja..

Ik geloof dat ik mijn ouders misschien ook enigszins aan het "verstoten" ben, omdat ik los van ze moet zien te komen. Maar ik ben nergens meer vrolijk en grappig. De humor is de afgelopen maanden ver te zoeken, het leven in mij is de laatste maanden ver te zoeken. Maar echt, de laatste tijd gaat dat alweer ietsje beter. Met soms een kleine terugval.

Waarom moet het zo lang al zo lastig zijn? Spoor ik niet, is dat het? Of wat is het? Ik weet het echt even niet zo goed. En waarom maak ik het mezelf zo godverdomme lastig?
Waarom?

De grootste vijand van mij, ben ik zelf. Waarom in vredesnaam?