Voor- achteruitgang
Ik wilde zo graag de weg gevonden hebben, zo intens graag. Het gevoel van alles op de rails hebben is fijn. De klap voor je kop die je krijgt zodra je in ziet dat dit gevoel slechts een illusie was, is verdomd kut.
Toch grappig, dat ik zo stellig kan zeggen dat het goed met me gaat terwijl de wondjes over m'n hele handen zitten. Nee, ik snijd niet in mezelf, maar bijt m'n vel en nagels tot bloedens aan toe. Heerlijk als het bloedt. Afgelopen winter heb ik mezelf regelmatig geslagen, niet zachtjes. Ik heb mezelf pijn gedaan door tegen mijn hoofd te slaan, mijn vuist tegen harde oppervlakken te slaan, met mijn benen te schoppen. Ik heb dat nog nooit zo meegemaakt. Wel heb ik vaak haatgevoelens gehad wanneer ik mijn vet vastkneep, dan kneep ik erin en wilde ik dit het liefste wegsnijden. Maar mezelf zo erg pijn doen, dat was voor het eerst. En nu, sinds april, heb ik weer werk en geloofde ik weer dat het goed met me ging. Toch grappig. Ik heb het gevoel dat alles uit mijn handen glipt en langs me heen gaat. Logisch, ik eis mijn plek ook niet op. Ik ga zitten en denk "laat maar". Dat ben ik nu aan het veranderen en dat is goed, maar het duurt voor mijn doen weer te lang. Ik moet nu weer toegeven dat het nog niet zo fantastisch gaat. Maar het gaat in zekere zin wel goed, want ik ben goed bezig. En ik heb mezelf de laatste tijd niet meer geslagen. Wel bijt ik nog nagels en had ik laatst weer trek in een sigaret, maar ik heb niet gerookt. Sterker nog, ik heb gister mijn pakje sigaretten weg gegeven. Sinds ik in therapie ben, gaat het beter. En ook dat moet ik voor ogen zien te houden.
Het gaat wel goed, al voelt het niet altijd zo. Ik moet gewoon mijn voeten aan de grond zetten, diep ademen en er zijn. Die voeten op de grond houden.
Geluk betekent geen vrees hebben voor vooruitgang, het zal je doen groeien.
(copyright allerliefste vriendin)
Damn, vrouw, 31 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende