Waarom ik de ananas kuste, het gevolg.
Ik verschuilde me
om niet te breken,
niet te huilen
en me te laten zien
dat het wél zo is.
Ik wachtte tot het
nacht werd en langer
en pas daarna lachte
ik mijn wangen
vol tranen.
Nu weet ik dat ik lachte
van geluk en veiligheid.
Je hebt het verhoord,
ik weet niet hoe
toch wil je bij me zijn.
Het was rood en blauw
soms oranje
maar toch altijd geel
alsof jij me het
toen pas durfde te zeggen.
Het had hiervandaan moeten
herintreden, omdat het
mijn schuld was, allemaal.
Ik durfde het alleen niet
recht in je gezicht te zeggen.
Jeananas, vrouw, 35 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende