Wandeling

Als je met je neus snuift, voel je eerst de kou prikken bovenin je hoofd, gaan je ogen tranen en dan pas ruik je de bosgeur; nat hout en mos. De weinige vogeltjes die je ziet en hoort zijn klein van formaat, de eksters uitgesloten. Een specht hamert iets verderop de beestjes uit een dode boom, en dan dwaalt mijn gedachten weer weg, en vergeet ik in het moment te zijn.

Een wandeling van vijf en een halve kilometer is goed te doen, ook als de temperatuur rondom het vriespunt zit. Altijd als ik wandel realiseer ik me hoe fijn het is even weg te zijn van alles, en dat de natuur me ook echt mentaal tot rust brengt. Zoals lezen dat ook kan doen, en toch kies ik er elk vrij moment voor om te gamen.

Wandelen en lezen kosten beide echter energie, en dat is maar beperkt beschikbaar tegenwoordig.

Daarom gaan we graag weekjes naar Center Parcs. Mijn collega's gaan liever naar verre oorden met het vliegtuig, en verklaren me nog net niet voor gek dat ik vaak hetzelfde doe in andere omgevingen. "Voor dat geld kan je ook naar Bali vliegen!" en dat klopt. Zou ik daar dan ook in geïnteresseerd zijn, zou ik daar zeker voor kiezen. Maar de vrijheid van in de auto stappen wanneer je wilt, vertrekken wanneer je wilt en niet twee uur op een vliegveld te hoeven hangen, vind ik toch ook wel prettig.

Zij bleef liever even in het huisje dit keer, dus ik dwaal alleen door het bos, en fantaseer over een huisje diep in het woud. Geen mensen om me heen, geen drukte, geen gedoe. Als ik het zou kunnen zou ik het met mijn eigen handen proberen te bouwen, het opgeven, en elders in het bos nogmaals proberen. Feit is dat ik niet handig genoeg ben voor dat soort ondernemingen. Een kraantje fixen kost me al bijna mijn relatie, dus een huis aanleggen zit er zeker niet in. Maar het idee van een kluizenaar zijn ergens, het trekt me zo nu en dan.

Wandelen is sowieso een goede manier om ideeën op te doen en fantasieën uit te werken. Er is in het echte leven teveel afleiding tegenwoordig voor me om goed naar binnen te blijven kijken en mijn brein te laten driften. Vaak drift het af naar alle taken die ik nog moet doen maar tegenop zie, en dat zijn er nogal een hoop.

Plots realiseer ik me oog in oog te staan met een hert. Het beest is rustig aan het (her)kauwen en geeft me niet veel aandacht. Ik denk dat dieren veel beter in het moment kunnen zijn dan wij. Een hele boswandeling alleen maar bezig zijn met het bos lukt me niet. Daar zit mijn hoofd te vol voor. Daarbij, als ik alleen ben is er niets engs. Alleen zijn is niet eng. Het wordt eng zodra je iemand tegen komt in dat grote bos.

Ik sluit de wandeling af met een kop chocolademelk en een stuk appeltaart. Musjes hupsen op de stoel tegenover me, en als ik niet op let, hoppen ze de tafel op met de hoop mijn appeltaart te kunnen eten. De punt is drie keer hun lengte, dus ik begrijp niet precies hoe ze dit gedacht hadden te doen, maar het is schattig om te zien. Met oordoppen in tegen de drukte lees ik het laatste boek in de serie waar ik al zeker twee jaar mee bezig ben. Er is zo veel te doen in zo weinig tijd, zo veel dingen te lezen, kijken en ervaren, en het leven is zo tijdelijk.

In het bos dacht ik aan Wiebe, en vroeg ik me af hoe het met hem zou zijn, waar hij zou zijn en concludeerde ik dat hij hoogst waarschijnlijk gewoon niet meer is. "terug gekeerd naar sterrenstof" om het mooier te laten lijken dan werkelijk is. Opgevreten door maden zou nauwkeuriger zijn. Hoewel hij gecremeerd is, dus ook die stelling gaat niet helemaal op.

Anyway, ik probeer de pracht te zien in het tijdelijke. Alles vergaat op den duur, en dat is prima.

Al ben ik er nog niet over uit of ik mezelf geloof.


-VLH