Wat er dan door je heengaat.
Wat er dan door je heengaat, is niet te bevatten. Af en toe kan ik het herbeleven, maar het zal nooit meer zo voelen zoals toen. Gelukkig, of juist niet?
Het was een boost van liefde die als een razende door mijn lichaam rende, rolde, raasde, tot het overstroomde. Het overstroomde in een stortvloed van woorden, water, stoomwolken en onwetendheid. Waarom ben je weg gegaan? Waar ging je heen? Komt het door mij, door ons?
De stille kracht staat me bij en lijkt te overstromen door eigen angst en mijn verdriet. Wanhoop overmeestert mijn woede. Huivering volgt na het huilen. Ik tril en beef aan alle kanten van mijn lichaam; van buiten en van binnen, tot ijzige koude door mijn neus naar binnen wappert als een ongenodigde gast op een uit de hand gelopen galabal.
Had ik meer kunnen doen? Had ik harder moeten schreeuwen, slaan, spugen, misschien zelfs schelden? Had ik mijn gevoelens in toom moeten houden tegenover iemand die niet in staat was mijn woorden tot zich te nemen?
En op de weg terug naar de enige plek waar ik me veilig kan plaatsen, neemt de macht van het kwade de overhand. Ik zie een gehangene aan een knoestig, ietwat krom voortuinboompje. Ik zie een fiets angstvallig in het midden van een moeras drijven. Een klein rood puntje steekt een stukje boven het water uit. Donkere geesten kroppen zich op in de mijne als driftige donderwolken.
Ik ben boos,
bang,
wanhopig, bezeten.
Maar vooral ben ik blij dat ik eindelijk weet dat het er is, diep van binnen.
Liefde
Jeananas, vrouw, 35 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende